Voor deze aflevering word ik enthousiast onthaalt door Carole Lamarque, CEO en medeoprichter van Duval Union. Het innovatieve marketingbureau dat bedrijven helpt om strategische inzichten naadloos te koppelen aan digitale transformatie. Altijd met een persoonlijke, menselijke aanpak.

Voor mij voelt het als een thuismatch, want Carole en ik delen dezelfde liefde voor onze groene gemeente Brasschaat, waar rust en natuur samenkomen met een levendige gemeenschap en een vleugje elegantie. 

Bold, met een knipoog 

Carole wordt vaak omschreven als iemand die ‘bold’ is, gedurfd. Maar zodra ik haar vraag of ze zichzelf zo ziet, brengt ze een heel ander eigen beeld naar voren. “Nee, absoluut niet. Ik ben een heel schuchtere voor risico’s. Ik ben risicoavers. Ik kies voor stabiliteit.” Ze ziet haar trouw aan mensen zelfs als een reden waarom ze minder snel risico’s neemt. “Wat ik zie als de keerzijde van trouw zijn, is dat je ook weinig risico’s durft te nemen om die trouw in het gevaar te brengen.” Die loyaliteit zit diep geworteld, zelfs als mensen het niet doorhebben: “Ik kan trouw zijn aan mensen die het nog niet doorhebben dat ik trouw ben.” 

Het is interessant hoe Carole’s gedurfde reputatie botst met haar persoonlijke kijk op risico’s. Het maakt een mooie paradox in haar leiderschapsstijl zichtbaar: ze is trouw en consistent, maar ook iemand die anderen laat denken dat ze altijd in controle is, terwijl ze in werkelijkheid net de stabiliteit opzoekt. 

Trouw met een houdbaarheidsdatum 

Als ik haar vraag waar haar loyaliteit stopt, komt er een interessante nuance naar voren. Carole vertelt dat trouw voor haar zeker niet oneindig is. “Trouw eindigt natuurlijk wanneer iemand anders zijn ontrouw begint. Als die persoon u niet trouw is: ‘what is die use?’.” Haar trouw reikt ver, zelfs als iemand haar teleurstelt, maar ze weet ook wanneer het tijd is om los te laten. De loyaliteit is krachtig, maar niet blind: “Het is niet omdat iemand u ontrouw is, dat je dan per definitie onmiddellijk van richting verandert. Maar het is wel eindig.” 

In het gesprek komt een andere dimensie van Carole’s leiderschap naar voren: trouw en stabiliteit, maar met een duidelijke grens. Ze balanceert haar innerlijke onrust – “Ik denk dat ik in mijn hoofd heel onstabiel redeneer de hele tijd” – met een sterke behoefte aan herkenbaarheid en consistentie in de wereld om haar heen. Dit spanningsveld is typisch voor haar stijl: trouw zijn, maar niet tegen elke prijs. 

Stabiele onrust 

Hoewel Carole vastberaden trouw en stabiliteit in haar leven zoekt, is haar innerlijke wereld er één van voortdurende beweging. “Ik denk dat ik in mijn hoofd heel onstabiel redeneer de hele tijd. Om mijn expertise te onderhouden.” Dit constante interne ‘geredeneer’ zorgt er volgens haar voor dat ze rust en consistentie op andere vlakken juist nastreeft. “Dus in al de rest ga ik eerder zoeken naar standvastigheid, trouw, herkenbaarheid, consistentie.” De paradox van een brein dat nooit stilvalt, maar toch hunkert naar stabiliteit in de buitenwereld, maakt haar leiderschapsstijl zowel complex als voor velen ongetwijfeld herkenbaar. 

Energie: Je waardevolste bezit 

Ik draai het gesprek naar haar energiebeheer en benoem hoe ze daar vanuit mijn oogpunt ondertussen heel goed in is, in bewaken en kijken: waar geef ik mijn energie aan en waaraan niet. Carole komt ook hier met het open antwoord dat het voor haar als een voortdurend leerproces voelt. “Heel goed…I wish…er is werk aan de winkel.”

Ze vergelijkt haar aanpak met die van een atleet: “Ik ben redelijk atletisch van mindset. Dus ik gebruik mijn lichaam om een doel te bereiken.” Ze legt uit dat je als atleet moet streven naar balans, waarbij je nooit ‘in het rood’ mag gaan behalve op de cruciale momenten. “Als je in het rood gaat, ben je als atleet niet goed bezig.” Voor haar gaat het om het genereren van kleine pieken en het vermijden van verbranding tijdens de ‘training’. Dit is de balans die ze zoekt, maar ze geeft eerlijk toe dat ze er niet altijd in slaagt. “Maar ik tracht het wel altijd te halen.” 

Wat interessant is, is hoe Carole energie beschouwt als iets dat voortdurend moet worden beschermd, maar tegelijkertijd ziet ze het niet als iets om gierig mee om te gaan. “Waar je bent, zul je ten volle zijn,” merkte ik op, want dat is alvast hoe ik haar ervaar. Wanneer ze ergens is, geeft ze zichzelf volledig.

Tegelijk is ze ook daadkrachtig in het stellen van grenzen. “Ik kan daar wel heel scherp uit de hoek komen om iets te weigeren. Om iets niet te doen.” Ze deelt open hoe ze er ook soms schuldgevoelens bij ervaart. 

Uren zijn energie 

Carole geeft ook een zakelijke dimensie aan energie. In haar werk, zegt ze, zijn uren het enige dat je echt verkoopt. “Je hebt alleen maar uren. Zelfs al verkoop je die niet. Dat is het enige dat je hebt, hé.” Ze ziet het als haar verantwoordelijkheid om die tijd te bewaken en waardevol te maken. “Als je dat niet ziet als waardevol, dan kun je daar ook geen business mee voeren.” Dus vandaar, leeft ze als een duursporter, met discipline en een strakke agenda, omdat dit de enige manier is waarop ze haar passie kan blijven volgen. Ze zoekt balans, stelt grenzen, maar geeft altijd het beste van zichzelf op de momenten dat het telt.

Energie als valuta: de echte transactie 

Daarmee raken Carole en ik aan een onderwerp dat essentieel is voor ons werk: energie als kernwaarde. “Je verkoopt uw energie ook hé,” vertelde ik, want het is iets waar we het vaak over hebben gehad. Carole bevestigt dus niet alleen, ze voegt er iets belangrijks aan toe: “Mensen kiezen ons vanwege onze energie.” Ze erkent dat ze er nooit eerder zo over heeft nagedacht, maar het is de waarheid. Onze energie is magnetisch; het trekt mensen aan, en dat is wat onze klanten zoeken. Het is dus essentieel om die energie te bewaken.

Carole vertelt hoe gefocust ze in het moment kan zijn. “Ik zit wel in het moment. Dus hoe druk ik het ook heb, wat er nog op mijn agenda staat… daar ben ik absoluut in het moment niet mee bezig.” Dit is wat haar leiderschap zo krachtig maakt: de mogelijkheid om volledig aanwezig te zijn voor haar klanten, zonder afgeleid te worden door alles wat nog moet komen. Dat vergt niet alleen focus, maar ook een strak georganiseerde planning. “Alles moet schoon als een puzzel in elkaar passen altijd. Ook de pauzes en de contingencies.” 

De ‘vrijdagcrash’ 

Toch leert Carole dat het bewaken van energie een constant proces is. Ze deelt openhartig hoe ze vroeger vaak ziek werd op vrijdag. “Dat heb ik meegemaakt. Elke vrijdag ziek.” Het was haar lichaam dat haar waarschuwde: tijd om te herstellen, tijd om op de rem te trappen. “En tegen maandag sta je daar weer fris te wezen. Dat is bij mij heel veel geweest, dat ik van vrijdag tot zondagavond gewoon moest recupereren.” Ze vergelijkt het opnieuw met een atleet die zich na de grote wedstrijd moet herstellen. “Maar het kan niet de bedoeling zijn om geen kwalitatieve momenten te hebben met de mensen die je graag zien.” Dit inzicht motiveerde haar om meer aanwezig te zijn, ook in haar privéleven, en zich niet alleen voor haar werk volledig te geven. 

Deze bewustwording van de balans tussen werk en rust, en de noodzaak om ook tijd door te brengen met geliefden, is een les die haar leiderschap diep heeft beïnvloed. Het is niet alleen belangrijk om gepassioneerd te zijn in wat je doet, maar ook om diezelfde energie beschikbaar te houden voor de momenten buiten het werk.

Actieve rust: paradox van opladen in beweging 

Zo komen we op onderwerp rust, maar niet zomaar rust. “Mijn coaches noemen dat ‘actieve rust’.” Want terwijl rust voor velen gelijkstaat aan eens even lekker niets doen, ziet Carole net dàt als stressvol. “Wow, you’re stressing me. Niets doen? Hoe doe je dat juist?” Voor haar is rust niet de afwezigheid van activiteit, maar een bewuste en actieve manier om te herstellen. Ze legt opnieuw de link naar atleten: kleine bewegingen, hersteltrainingen, alles om te zorgen dat je opgeladen blijft, zonder je energie volledig te verbruiken of jezelf uit te putten. 

De kracht van herhaling en rituelen 

Ze vertelt hoe ze steeds dezelfde wandeling maakt, keer op keer. “Mijn wandeling in het bos is actieve rust voor mij. Als je zo terugkomt, en je hebt uiteindelijk acht kilometer gewandeld en je bent helemaal opgeladen. Zalig.” Een essentieel ingrediënt daarin, is herhaling.  “Ik doe altijd dezelfde wandeling. En dan kijk ik enkel naar wat er veranderd is ten opzichte van dezelfde wandeling de week ervoor.” Dat kan Carole echt heel veel deugd doen. “En ik hoor dikwijls de vraag: Ben je dat niet beu, diezelfde wandeling keer op keer? Nee, dat is een constante. Het geeft mij rust. Stel je voor dat ik dan weer moet denken: was dat hier nu links of was dat nu rechts? Dat is weer veel te actief.” 

Opnieuw komen we op een geweldige paradox – voorspelbaarheid als bron van rust en niet van verveling. Voor Carole hebben rituelen in het leven een waardevolle plek. Ze geven haar houvast, een veilige basis in een wereld die constant in beweging is.  

De kunst van het opmerken 

Wanneer ik met Carole al eens vergezel op haar wandelingen, zie ik een kant van haar die intens geniet van de kleine dingen in het leven. Plots kan ze dan bijvoorbeeld een paddenstoel opmerken die er vorige week nog stond. Op die plek kan ze dan ook ineens blijven stilstaan om dat momentum te beleven en voor zichzelf te capteren.  “Inderdaad ik kan dan intens genieten. Ik moet daar dan zelfs een foto van hebben. Want dan kan ik naar die paddenstoel nog eens kijken en nog eens kijken.”  

Waar de meeste mensen zonder nadenken voorbij zouden lopen, neemt Carole de tijd om de nuances te zien. “Ik kan zelfs zo kijken naar ons gras: of dat hetzelfde felgroen is als voordien. Of naar de lichtinval erop.”

Dit vermogen om op te gaan in de details van het moment geeft haar rust en een gevoel van verbondenheid met de wereld om haar heen.  

Met een voet in de toekomst en één in het nu 

Als ik haar vraag of ze altijd zo in het moment heeft kunnen leven, geeft Carole toe dat dit iets is wat ze heeft moeten leren. “Nee, ik leef eigenlijk constant in de toekomst,” vertelt ze. Vanaf jonge leeftijd kreeg ze mee dat ze altijd vooruit moest denken. “Vanaf dat ik naar de lagere school ging, was het mantra: ‘Denk aan je toekomst. Denk aan je toekomst.’” Dit toekomstgerichte denken heeft haar gevormd en geeft context aan haar liefde voor innovatie en strategie. Ze is altijd bezig met wat er gaat komen, met het voorspellen van trends en gebeurtenissen. Dat is haar kracht, haar “skill”, zoals ze het zelf noemt. 

Toch geeft ze toe dat er een keerzijde is aan voortdurend vooruitkijken. “Om dan heel de tijd in de toekomst te leven en niet in het moment te zijn, dat is een gemis.” Ze beschrijft het als een spanningsveld tussen het projecteren naar de toekomst en het volledig kunnen genieten van het nu. Ze zoekt naar balans tussen deze twee werelden. “Think about your future. Yes! But enjoy the here and now.” Het is deze balans die haar nu de meeste voldoening geeft. Vandaar zal ze nu intens genieten van het openspringen van een bloem of de knoppen aan de rododendrons, maar ze weet dat haar strategische kracht haar vermogen om vooruit te kijken blijft. 

Volledig aanwezig bij de mensen 

Carole zal haar vermogen om in het moment te zijn, ook toepassen in sociale situaties. Op een drukke receptie kan ze volledig opgaan in een gesprek met één persoon. “Ik sta daarmee te praten. En de rest van de wereld kan doodgaan.” Het lijkt alsof ze zich kan afsluiten van alle afleidingen en zich volledig kan concentreren op het gesprek voor haar. “Ik kan daar enorm van genieten.” 

Ze kiest bewust wie haar aandacht krijgt en is dan helemaal aanwezig. Terwijl velen zich laten afleiden door de drukte om hen heen, blijft Carole gefocust op het hier en nu, ongeacht de context. Dit vermogen om volledig aanwezig te zijn, geeft haar een bepaalde magnetische aantrekkingskracht. Mensen voelen zich gezien en gehoord, juist omdat Carole hen de volle aandacht geeft, zonder afleiding. Het is een levenshouding die haar in staat stelt om het maximale uit elk moment te halen, zowel professioneel als persoonlijk. 

De waarde van diepgang 

Terwijl Carole vertelt over haar ervaringen met netwerken, merk ik hoezeer haar visie aansluit bij mijn eigen benadering. Dus ik deel een moment van mijn eigen ondernemersreis. “Iemand zei me ooit: ‘Anne, als je gaat netwerken, ga je met te weinig mensen in gesprek. Je hebt op een hele avond misschien maar vijf gesprekken.’ Maar voor mij was dat nooit het doel.” Want het gaat er voor mij om echte verbinding maken, om gesprekken te voeren die ergens over gaan, niet om oppervlakkige praatjes.  

Het gaat ons beiden om kwaliteit, niet kwantiteit. We willen echte connecties maken, niet slechts oppervlakkige ontmoetingen. Toch erkent Carole dat er momenten zijn waarop snelle ontmoetingen wel zinvol en fijn zijn. “Als je heel veel mensen kent op een bepaald feest, waar meer je community, je club is, dan kan ik het begrijpen,” zegt ze. “Dan doe je een hele avond handshakes alsof het nieuwjaar is.” Ze ziet de waarde van die momenten, wanneer het gaat om het verbinden met mensen binnen je eigen ‘tribe’. Dan kan het net enorm leuk zijn om elkaar kort te zien, te begroeten en te spreken.

Ook hier weer schijnt Carole een licht op de nuance: niet elk moment leent zich voor diepgang, en soms zijn snelle ontmoetingen juist zeer fijn en gepast. 

Wanneer minder, meer is 

Carole vertelt hoe ze in de loop der jaren steeds meer is afgestapt van recepties en grote netwerkbijeenkomsten. “Als marketeer ben ik het enorm afgestapt de laatste vier jaar van al te veel recepties te doen. Net omdat de diepgang er niet is.” Voor haar is het simpel: als je niet kunt investeren in betekenisvolle interacties, kun je net zo goed thuisblijven. “Stay home, do some quality stuff. Kijk lekker Netflix voor mijn part: binge it.”  

Hoewel ze ook meegeeft dat ze evenementen juist op sommige momenten enorm waardeert. Omdat ze er bekenden ziet en onder de mensen is. “Dat is gewoon leuk, zoals op een terrasje zitten bijna. Je ziet volk, je ziet mensen.”

Het is een nuchtere kijk op netwerken: niet elke setting is geschikt voor betekenisvolle interacties, en soms is het gewoon prima om plezier te hebben, zonder grote verwachtingen.

Bingen met een twist: natuur of Dexter? 

Omdat Carole zeer kort de aandacht bracht op Netflix. Vond ik het wel een fijn haakje om eens te verkennen met de vraag: “Wat kan jij bingen op Netflix?” Haar antwoord komt met een knipoog en toont meteen haar veelzijdigheid. “Wat kan ik bingen op Netflix? Oh my God. Ja, dat gaat van het onnozelste eerst. Het hangt ervan af: Ben ik alleen thuis? Big difference.”

“Ik ben een grote fan van David Attenborough.” Carole glimlacht terwijl ze haar liefde voor natuurdocumentaires beschrijft, vooral door de ‘mellowcakeachtige stemmen’. Het is die rustgevende, diepe en krachtige manier van spreken die haar compleet in het moment trekt. “Al zijn ze  daar zo niet aan thuis,” zegt ze, verwijzend naar haar huisgenoten.  Maar voor Carole heeft dit soort stemgeluid een waanzinnige aantrekkingskracht, iets waar ze telkens weer naar teruggrijpt als ze alleen thuis is.  

Bingen met een twist 

Maar het wordt pas echt interessant wanneer Carole vertelt over haar liefde voor detectiveprogramma’s, vooral voor de serie Dexter. Dexter is een intrigerend personage door zijn mix als charmante forensisch expert en koelbloedige seriemoordenaar. Door zijn innerlijke monologen wordt je meegenomen zijn complexe denkwereld, waarin hij constant balanceert tussen zijn gewelddadige drang en zijn zorgvuldig gecreëerde façade van een normaal leven.

“Ja, dat is een beetje creepy,” geeft Carole toe met een lach. Maar haar fascinatie gaat verder dan enkel het moordmysterie. “Ik ben enorm fan van detectives maar vooral omdat dat denkprocessen zijn.” Carole vindt de manier waarop deze personages redeneren, en hoe ze hun complexe gedachtegangen verwoorden, enorm interessant. “Dat menselijk aspect daarvan, van iemand die totaal anders denkt dan ik, dat vind ik heel boeiend.”  

Een documentaire die levens verandert 

En andere documentaire die haar diep geraakt heeft, is The Blue Zones, een documentaire. De makers van die docu, onderzochten vijf unieke regio’s wereldwijd waar mensen opmerkelijk langer en gezonder leven, en onthullen de leefgewoonten en sociale factoren die bijdragen aan hun vitaliteit en uitzonderlijke levensduur, met de vraag: Kunnen we deze levensstijl elders repliceren?.  

“Ik heb gebinged. En toen dat stuk kwam van: How can we repeat this? Ja, dan was ik helemaal verkocht.” Carole is zo onder de indruk van het concept dat ze zichzelf inmiddels als een ambassadeur van de Blue Zones ziet. “Iedereen die ik tegenkom, moet naar de Blue Zones kijken,” vertelde ze enthousiast. 

Carol’s eigen denkproces 

Wanneer ik Carole vraag hoe zij zélf denkt, aangezien ze zelf zo gefascineerd is door het denken van anderen, glimlacht ze even en geeft meteen een verrassend eerlijk antwoord: “Ik ben ten eerste een extravert, dus soms denk ik niet.”  Het is typerend voor haar, deze zelfrelativering. Ze erkent dat ze vaak spreekt voordat ze nadenkt. “Er zijn veel momenten waar ik denk: ‘did I say this or did I think this?’ zoals Homer Simpson. En ja, dan heb ik dat meestal wel luidop gezegd. Achteraf denk ik dan: ‘oh my god Carole, je hebt weer een kans gemist om te zwijgen.’”

Wat ze vervolgens deelt, onthult een dieper strategisch proces. Carole is altijd bezig met de lange termijn. “Hoe ik denk, is door de band wel gericht op de effecten op lange termijn.” Ze denkt na over de impact van haar beslissingen, niet alleen voor het moment, maar met het oog op toekomstige veranderingen. Haar zoektocht naar vernieuwing – wat is nog niet geprobeerd, wat werkt nu anders – vormt de kern van haar denkwijze. Ze zoekt altijd naar wat kan verbeteren, zelfs als het nu al werkt. 

Wat bijzonder is aan Carole’s manier van denken, is haar constante balans tussen intuïtie en data. “Voor beslissingen te nemen, heb ik zowel een gut feeling… maar ik heb toch ook graag dat er ratio is.” Ze vertrouwt op haar gevoel, maar tegelijkertijd biedt data haar zekerheid en bevestiging. Hoewel Carole niet iemand die blindelings op intuïtie vertrouwt en ze altijd zoekt naar data om haar beslissingen te ondersteunen, erkent ze dat niet alles meetbaar is. En dat intuïtie een veel grotere plek heeft in onze beslissingen dan we vaak zelf inschatten. “80% van wat je doet valt niet te bewijzen.”

“Waarom zijn wij allemaal verliefd? We nemen de grootste beslissingen van ons leven gebaseerd op wat? Liefde. Hallo.” Ze brengt hiermee een prachtige paradox naar voren: hoe we vaak onze meest ingrijpende keuzes maken – zoals verliefd worden of een partner kiezen – zonder harde bewijzen of data, maar puur vanuit gevoel. Toch erkent ze de kracht van data in andere contexten. “Je kunt echt wel van mening veranderen dankzij de data die er zijn,” voegt ze eraan toe. 

Wat Carole fascineert, is dat intuïtie en data soms lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan. Ze vertelt hoe ze soms op basis van haar gevoel beslissingen zou nemen, maar dat de data haar dan ineens een heel ander inzicht geven. “Saved by the data,” noemt ze het, en ze is er dankbaar voor wanneer de cijfers haar gevoel bijsturen of zelfs corrigeren. Voor haar is het een dans tussen intuïtie en data, waarbij beide een cruciale rol spelen in het nemen van beslissingen. Ze geniet van het moment wanneer data haar verrassen en een beslissing onverwachts een andere richting op sturen. 

Dat is precies het spanningsveld dat ik in mijn boek Magnetisch Leiderschap verder verken: de kracht van intuïtie, het niet-weten, en hoe we navigeren tussen wat we voelen en wat we kunnen bewijzen. Leiderschap vraagt een subtiele balans tussen beide werelden. Het is net die balans tussen wat we intuïtief aanvoelen en wat de data bevestigt, die het verschil maakt. In mijn boek ontdek je hoe intuïtie een onmisbare schakel vormt in magnetisch leiderschap, en hoe het combineren van intuïtie met data ons richting geeft in een steeds veranderende wereld . 

Innovatie in een wereld van comfortzones 

Carole’s strategische denken gaat verder dan alleen intuïtie en data. Ze heeft geleerd dat niet iedereen dezelfde drang naar verandering voelt, en dat is oké. Ze wijst op de adoptiecurve, waarbij een kleine minderheid vooroploopt in verandering, terwijl de meerderheid stabiliteit en rust zoekt. Dit inzicht heeft haar geleerd dat niet iedereen moet meegaan in de snelheid van innovatie. “Waarom geloven ze niet in innovatie?” vroeg ze zich vroeger af, maar nu begrijpt ze het beter. “De andere is de norm. Jij bent de uitzondering.” Ze ziet in dat de combinatie van vernieuwing én stabiliteit juist zorgt voor de balans in onze samenleving. Dit inzicht geeft haar rust en helpt haar in haar rol als vernieuwende denker. 

Carole heeft leren accepteren dat niet iedereen dezelfde weg hoeft te bewandelen, en ze begrijpt dat het voor velen belangrijk is om vast te houden aan stabiliteit. “Ga dan met die geruststellende data naar de risicoaverse mensen.” Dit toont haar pragmatische kant: in plaats van zich te frustreren over weerstand, bouwt ze aan solide bewijzen die aantrekkelijk en aanstekelijk worden voor anderen. Zo weet ze dat vernieuwing uiteindelijk een plek vindt, zelfs bij degenen die vasthouden aan hun comfortzone.

Carole observeert maar velt geen oordeel over diegenen die stabiliteit boven risico’s verkiezen. Ze ziet het niet als een gebrek aan lef, maar als een ander perspectief dat nodig is om onze samenleving in evenwicht te houden. 

Stabiliteit als anker, vernieuwing als moto 

Wat Carole’s manier van denken ook bijzonder maakt, is de subtiele balans die ze nastreeft tussen vernieuwing en stabiliteit. Ze erkent dat haar eigen neiging tot experimenteren haar anders maakt dan velen om haar heen, maar dat die diversiteit juist waardevol is. “Niet iedereen moet zijn zoals je zelf bent.” Ze ziet nu in dat mensen die vasthouden aan hun comfortzone nodig zijn voor de stabiliteit van de samenleving, terwijl zij en anderen de experimenten aangaan. Het besef dat ze de uitzondering is – en dat dit prima is – geeft haar een gevoel van rust. “Dat is echt ongelooflijk geruststellend. Voor mij.” Waar ze vroeger misschien ongeduldig was, begrijpt ze nu dat niet iedereen de drang tot vernieuwing hoeft te voelen om bij te dragen aan het grotere geheel. 

Dit besef, dat er ruimte is voor zowel vernieuwing als stabiliteit, is een nuance in haar denkwijze die zowel geruststellend als krachtig is. Carole omarmt haar rol als innovator, maar waardeert de mensen die de basis vormen van stabiliteit. Het is deze balans tussen risico’s nemen en de ruimte laten voor rust en zekerheid die haar leiderschapsstijl uniek maakt. 

Is te laat eigenlijk wel te laat? 

Wanneer ik Carole vraag of ze ooit een inzicht heeft gehad dat eigenlijk te laat is gekomen, denkt ze even na: “Waarschijnlijk wel. Ik denk, alle verbeteringen komen te laat.” Ze verwijst naar de vele momenten waarop ze terugkijkt en denkt dat ze iets eerder had kunnen of moeten doen. Toch voegt ze er meteen een nuance aan toe: “Maar wie zegt dat eigenlijk? Want de ene deur gaat dicht, en de andere gaat toch open. En als er geen deur is, dan maak ik die wel.” 

Het is een filosofische benadering die haar leiderschapsstijl typeert. Carole gelooft niet in vastklampen aan wat had kunnen zijn. “Ik heb zo niet veel met regret. Ik vergeet dat heel snel. I just don’t remember.” Ze geeft aan dat ze niet blijft hangen in spijt, maar de lessen uit het verleden snel verwerkt en doorgaat. Dit idee, dat dingen lopen zoals ze moeten lopen, raakt aan een kern die ik zelf in mijn werk als coach vaak verken. Het besef dat elk moment, elke beslissing een rol speelt in hoe we verder gaan, zelfs als het op dat moment misschien niet zo voelt. 

Wat Carole’s denkwijze hier zo krachtig maakt, is dat ze continu vooruit blijft kijken. Het idee dat een ‘laat’ inzicht toch op zijn tijd kan komen, dat fouten of gemiste kansen uiteindelijk leiden naar nieuwe deuren, weerspiegelt haar optimistische en flexibele houding. Ze accepteert dat niet alles perfect getimed is, maar dat dit deel uitmaakt van haar groei. Dit is ook iets wat ik in Magnetisch Leiderschap aanraak: hoe leiders zich soms moeten overgeven aan wat ze niet weten, en zich kwetsbaar moeten opstellen tegenover de timing van hun inzichten. Het is niet altijd de vraag of iets te laat komt, maar of het uiteindelijk zijn rol vervult in je groei als leider. 

Het belang van wie er níet is 

Wanneer ik vraag naar sleutelfiguren in haar leven, is Carole verrassend openhartig. “Ik heb veel sleutelmensen. Voor elke fase van je leven hoort daar een sleutelpersoon bij. Zelfs mensen die er niet zijn.” Dit laatste intrigeert me. Carole vertelt dat ze is opgevoed door haar moeder, zonder vaderfiguur. “Dat is zeker even zeer belangrijk wie er niet was, dan wie er wel is.” Dit gemis heeft duidelijk een stempel gedrukt op haar beslissingen en de mensen met wie ze zich omringt. Ze benadrukt hoe haar moeder haar heeft gevormd, als een sterke, veeleisende vrouw die ambitie en evolutie nastreeft, maar tegelijkertijd leert tevreden te zijn met wat er is. 

Wat ik bijzonder vind aan dit gesprek is hoe Carole haar eigen familie creëert. Omdat ze weinig familie heeft, ziet ze haar vriendinnen als zusters en heeft ze een hechte groep om zich heen gevormd. Ditzelfde principe brengt ze mee in haar ondernemerschap: “Ik creëer een familie rond mij. Zowel in mijn ondernemerschap als in mijn vriendschappen.” Ze heeft het niet alleen over de mensen die haar steunen, maar ook over hoe ze zelf een bemoederende rol aanneemt, zowel thuis als op de werkvloer. “Ik trek personeel aan die dat waardeert.” Deze manier van werken – het bouwen van een ‘familie’ in zakelijke en persoonlijke context – geeft aan hoe belangrijk verbondenheid voor haar is. 

Ze benadrukt dat het creëren van een ondersteunende, betrokken omgeving essentieel is om zowel persoonlijk als zakelijk te kunnen floreren. 

Leiden zonder masker 

Als ik Carole vraag hoe ze haar team omhoog tilt, en hoe ze hen begeleidt om hun werk op een supergeleidende manier te doen, komt haar antwoord met een diepere laag: “Ik wil zelfs dat ze vooral in het leven anders staan dan per se in hun job.” Voor Carole gaat leiderschap veel verder dan werk. Ze wil dat haar team niet alleen goed presteert op de werkvloer, maar dat ze ook sterker en gelukkiger in het leven staan. Voor haar is er een bewuste blur tussen privé en werk: “Ik ben de persoon in mijn leven die ik ook ben op mijn werk.” Dit betekent dat ze geen ander masker opzet of zich anders gedraagt op het werk. Ze blijft trouw aan wie ze is. 

Wat Carole typeert, is hoe ze zich opstelt als een soort moederfiguur voor haar team. Ze omschrijft zichzelf als een ‘mama’tje’, zowel in haar persoonlijke relaties als in haar zakelijke context: “Ik ben een bemoederend persoon, met alle nadelen die daarbij komen kijken. Ook voor mijn personeel, ik ben heel bemoederend.” Dit gaat verder dan de klassieke rol van een leider. Ze biedt niet alleen professionele begeleiding, maar zorgt ook voor hun persoonlijke welzijn. 

Carole’s adviezen zijn dus vaak levensbreed: “Mijn advies gaat bijvoorbeeld over: geloof in jezelf. Dat ongeloof in jezelf, dat is je grootste ballast.” Ze erkent de worstelingen van zelfvertrouwen – iets waarmee ze zelf ook worstelt. Terwijl ze naar buiten toe als zelfverzekerd overkomt, geeft ze toe dat dit niet altijd strookt met hoe ze zich vanbinnen voelt. “Iedereen zal van mij zeggen, je hebt keiveel zelfvertrouwen. It’s totally not true.” Deze kwetsbaarheid maakt haar authentiek als leider. Ze deelt dat bijvoorbeeld een podium betreden haar zoveel energie kost dat ze dagen nodig heeft om te recupereren. Deze eerlijkheid over haar eigen onzekerheden biedt een opening om haar team te helpen hun eigen onzekerheden sneller te overwinnen.  

Een kruistocht tegen zelftwijfel 

Wat me intrigeert in ons gesprek, is hoe Carole de focus legt op de jeugd, en hoe social media hun zelfvertrouwen aantast. “De social media hebben die een gigantisch gebrek aan zelfvertrouwen aangeleerd.” Dit ziet ze als een van de grootste obstakels voor jonge mensen vandaag. Terwijl ze zelf zonder social media is opgegroeid en dankbaar is voor die tijd, voelt ze een verantwoordelijkheid om haar team te helpen groeien in hun zelfvertrouwen. Ze beschrijft het bijna als een kruistocht: “Hoe rapper je van je onzekerheden vanaf geraakt, hoe beter voor je. Probeer dat te zien als een grote ballast die je niet moet voeden. Je mag dat geen water geven.” 

Tijdens ons gesprek voel ik duidelijk de passie waarmee Carole spreekt over de problemen waar de jeugd vandaag mee worstelt. Wanneer ik vraag wat haar zo overtuigd maakt, aarzelt ze geen moment: “Omdat ik dat gewoon zie. Het is zo erg voor die jeugd. Daar kun je tranen van krijgen.” Carole is zichtbaar geraakt door de realiteit waar jongeren vandaag mee te maken hebben. Het gebrek aan zelfvertrouwen onder jonge mensen raakt haar diep, en het is iets waar ze niet omheen kan. 

Carole beschrijft hoe moeilijk de huidige generatie het heeft met onzekerheden, vooral door de invloed van social media. Wat voor ons al een uitdaging was, is voor hen keer tien. “Die zitten in de fleur van hun leven. Ze zien er fantastisch uit, en toch vinden ze zichzelf allemaal lelijk.” Ze noemt het bijna absurd hoe jongeren, die in hun beste jaren zitten, vaak hun eigen waarde niet inzien. Een VRT-studie die dit bevestigt, maakt het voor Carole nog schrijnender: “Die durven niet in een bikini rondlopen, terwijl dat de leeftijd is waarop je bikini je het allerbeste zal passen.” 

Carole’s beeld van de ‘bikini’ als iconisch symbool van deze onzekerheid legt precies de vinger op de zere plek. Het is een exemplarisch voorbeeld van hoe het gebrek aan zelfvertrouwen doortrekt in alles wat jongeren doen. “It’s not going to improve,” zegt ze met een ernstige toon. Ze wil hiermee aangeven dat deze onzekerheid niet vanzelf verdwijnt. De jeugd mist het inzicht dat ze nu op hun best zijn, maar ze durven dat niet te omarmen. 

Een roeping om het verschil te maken 

Carole ziet hoe deze onzekerheden, deze bodyshaming, niet alleen hun privéleven beïnvloeden, maar ook doorwerken op de werkvloer. “Dat straalt af op hun werk. Als je moet bellen naar iemand, als je het woord moet nemen tijdens een meeting, zelfs e-mails schrijven, die onzekerheid sijpelt door.” Dit raakt haar zo diep, omdat ze het ziet als een verantwoordelijkheid om hier verandering in te brengen. Ze noemt het niet expliciet een ‘missie’, maar alles aan haar woorden wijst erop dat ze dit als haar taak ziet: “Als ik daar iets of wat verlichtend kan werken, graag.” Voor haar is het niet genoeg om alleen een werkgever te zijn; ze wil iemand zijn die een echte impact heeft op het leven van haar team. “Als ik daar iets in kan doen, dan voel ik me verplicht dat te doen.” 

Carole heeft een missie om jonge mensen te helpen sneller hun onzekerheden af te schudden. Ze ziet hoe het gebrek aan zelfvertrouwen doorwerkt in hun professionele leven. Of het nu gaat om een e-mail schrijven, spreken tijdens een meeting, of gewoon de telefoon opnemen – die onzekerheid sijpelt door in elke handeling. Wat bijzonder is aan Carole’s leiderschap, is dat ze zich niet alleen richt op prestaties op het werk, maar vooral op het mentale welzijn van haar medewerkers. “De mentale gezondheid van mijn medewerkers, dat is echt iets waar ik mij om bekommer.” 

Verantwoordelijkheid als leider: coach én beschermer 

Carole ziet zichzelf in veel opzichten als een coach voor haar team. “Zoals een coach die een sporter begeleidt.” Ze trekt een parallel met de zorg die een coach heeft voor de fysieke en mentale gesteldheid van een atleet. Net zoals een sporter gebalanceerd moet zijn om te presteren, zo moeten haar medewerkers zowel mentaal als fysiek in balans zijn om goed te functioneren. Carole voelt zich verantwoordelijk voor hun gezondheid, niet alleen op de werkvloer, maar ook erbuiten. Ze verwijst naar de Blue Zones-attitude, waarin het belang van gezond leven centraal staat. “Je bent een atleet op de werkvloer. En wat jij doet met je lichaam, dat doet ertoe.” 

Wat haar leiderschapsstijl zo uniek maakt, is dat ze niet alleen kijkt naar de werkprestaties, maar naar het totale welzijn van haar medewerkers. Bij Duval Union investeren ze dus sterk in diensten die haar team ondersteunen in hun fysieke en mentale gezondheid. “Wij hebben daar ook een dienst voor en investeren er ook sterk financieel in.” Voor Carole is het cruciaal dat haar medewerkers hun werkweek niet uitgeput beginnen. Als ze maandag op het werk verschijnen, wil ze dat ze fysiek en mentaal klaar zijn voor de taken die voor hen liggen. “Het mag niet tot woensdag duren voordat je gerecupereerd bent van je weekend.” 

Carole’s formule voor een topteam 

Wat bijzonder is aan Carole’s visie, is dat ze de mentale gezondheid van haar medewerkers net zo serieus neemt als hun fysieke welzijn. Ze is zich ervan bewust dat het werk soms druk legt op het mentale welzijn van haar team, en dat ze zelf ook medeverantwoordelijk is voor die druk: “Wij belasten onze jeugd in de job.” Ze erkent dat de uitdagingen van het werkveld, vooral bij jonge mensen, zwaarder kunnen zijn omdat hun basis al fragiel is door een gebrek aan zelfvertrouwen. Het is precies die basis die ze wil versterken. 

Carole’s aanpak is holistisch. Ze ziet het versterken van de mentale kracht van haar medewerkers als een plicht. Haar doel is om niet alleen een sterke werkprestatie te bereiken, maar ook om haar team te ondersteunen in hun persoonlijke groei. Dit creëert een cultuur van verbondenheid en vertrouwen, waarin medewerkers zich ondersteund voelen op meerdere niveaus. 

Een onverwacht persoonlijk mantra 

Wanneer ik Carole vraag of ze een specifiek levensmotto heeft op dit moment, antwoordt ze zonder aarzeling: “Dankbaarheid. Ja, dankbaarheid.” Ze vertelt hoe ze recent tijdens een workshop van een deelnemer te horen kreeg dat het woord ‘gratitude’ haar typeerde. “Gratitude. Jij gebruikt die hashtag heel veel.” Hoewel het haar verraste, herkende ze zichzelf meteen in die observatie. Ze realiseerde zich dat dankbaarheid een centraal thema is in haar leven. Of het nu gaat om de kleine dingen zoals een tasje thee, de natuur of simpele dagelijkse momenten, Carole uit haar dankbaarheid graag. “Hashtag gratitude.” 

Deze dankbaarheid past ze niet alleen in haar persoonlijke leven toe, maar ook op de werkvloer. Ze vertelt hoe ze haar team continu positieve feedback geeft: “Maar ie-de-re keer dat ze iets goed doen, dan zeg ik dat. Ik denk dat dat helpt, dat je positief aanstuurt.” Voor haar zijn die kleine momenten van bevestiging, die complimenten, essentieel in het opbouwen van zelfvertrouwen binnen haar team. Het is een soort druppel op een emmer, maar het zijn juist die druppels die het verschil maken. 

Gratitude-glitters op de werkvloer 

Carole’s dankbaarheid reikt dus verder dan alleen het waarderen van de kleine dingen in haar leven, zoals de paddenstoelen op haar wandelingen. Ze strooit die gratitude-glitters ook over haar team. Voor haar is het belangrijk om complimenten te geven, om mensen te laten zien wat ze goed doen. “Zoveel mogelijk zeggen waar ze goed in zijn.” Dit staat in contrast met de meer corrigerende feedback die ze soms ook moet geven. Ze vergelijkt het met de manier waarop moeders hun kinderen eindeloos blijven herinneren aan kleine taken: “Je schoenen staan in de gang, je kamer is niet opgeruimd.” 

Tegelijk, beseft ze dat negatieve opmerkingen veel zwaarder wegen voor mensen dan positieve feedback. “Iedere keer als ze iets verkeerd doen, denken ze: ‘Kan ik het wel? Ben ik wel goed bezig?’” Voor haar is het belangrijk om die balans te herstellen. Ze schuwt het niet om tien complimenten te geven voor één opmerking. “Ik zit er niks mee in, dus ik hoop dat het helpt.” Deze ratio van tien complimenten voor elke negatieve opmerking past ze vooral toe bij de jeugd. Ze heeft door hoe kwetsbaar hun zelfvertrouwen is, en hoe snel ze kunnen gaan twijfelen aan hun capaciteiten. 

Kostbare toekomst 

Wanneer ik Carole vraag naar haar dromen voor de toekomst, komt ze met een antwoord dat haar siert: “Van niet te verliezen wat ik al heb.” Ze legt uit dat ze zich niet richt op wat ze nog wil bereiken of wat ze niet heeft, maar eerder op het koesteren van wat er al is. Carole vertelt me dat ze veel waarde hecht aan de dingen die nu in haar leven aanwezig zijn: haar familie, haar kinderen, haar huisdieren. “Wat je hebt, is al zo kostbaar.” Voor haar is het belangrijk om te beseffen hoeveel ze heeft om dankbaar voor te zijn, en dat ze het niet vanzelfsprekend vindt dat alles zo blijft. 

Het bijzondere aan Carole’s dankbaarheid is de balans tussen vreugde en angst. Ze erkent dat het waarderen van wat je hebt soms ook een valkuil kan zijn. “Die gratitude kan soms wel omslaan in angst. Ik heb het goed. Maar wat als er iets zou gebeuren?” Het is een constante oefening voor haar om niet te veel te piekeren over wat mis kan gaan. Ze is zich ervan bewust dat haar neiging om voorzichtig te zijn soms dicht tegen angst aanleunt. “Dat kan heel hard lijken op angst. Wat dat soms ook effectief is.” Toch blijft dankbaarheid haar leidraad in het leven. 

Droom groot, koester klein 

Wanneer ik Carole vraag waar ze nog van droomt, is haar antwoord verrassend eenvoudig en bijna ontwapenend: “Van niet te verliezen wat ik al heb.” In een wereld waar we vaak gestimuleerd worden om altijd maar meer te willen, focust Carole zich op het vasthouden van wat al waardevol is. Ze geeft toe dat ze helemaal niet bezig is met wat ze niet heeft, of wat ze nog zou kunnen bereiken. “Wat je hebt, is al zo kostbaar.” Terwijl anderen misschien dagdromen over nieuwe avonturen, wijst Carole op de waarde van wat er al is in haar leven, en hoe snel dat uit het oog verloren kan worden in een maatschappij die constant vooruit kijkt.  

Haar blik is echter niet alleen gericht op zichzelf. Ze beseft dat ook mensen dichtbij, zoals bijvoorbeeld twee straten verder, het minder goed kunnen hebben. Voor Carole is dit een continue reminder: “Dit is iemand zijn slechtste dag,” denkt ze bijvoorbeeld wanneer ze een ambulance hoort, waarmee ze voor zichzelf benadrukt hoe belangrijk het is om te waarderen wat je hebt in elk moment. 

Wanneer geluk omslaat in angst . De balans tussen dankbaarheid en angst 

Ondanks haar focus op dankbaarheid, erkent Carole dat er een paradox in schuilt: “Gratitude kan soms omslaan in angst.” De dankbaarheid die ze voelt voor haar gezonde gezin, haar liefdevolle man en het leven dat ze leidt, kan ook de bron zijn van angst om het te verliezen.  

Ze herkent de valkuil in haar denken, het gevoel dat er iets mis kan gaan omdat ze zoveel heeft om te verliezen. “Ik ben van nature een heel voorzichtig iemand. Dat kan soms heel hard lijken op angst. Wat dat soms ook effectief is. Die lijn tussen voorzichtigheid en angst is dun, en Carole is zich ervan bewust dat ze er soms snelle dan ze zelf wil, toch in verzandt. Haar bewustzijn van deze dynamiek is scherp, en ze geeft eerlijk toe dat ze soms die angst moet onderdrukken om te voorkomen dat het haar leven gaat beheersen. Het is een complexe balans die veel leiders en mensen in verantwoordelijke posities ongetwijfeld zullen herkennen.  

Wanneer herinneringen vervagen, blijft alleen het gevoel over 

Terwijl veel mensen verlangen naar nieuwe ervaringen en exotische bestemmingen, vertelt Carole dat ze vooral uitkijkt naar plekken die ze al kent. Zwitserland is daar een voorbeeld van: “Ik ga dit jaar weer terug naar Zwitserland. Die bergen, die lucht, die bloemen – ik kan daar enorm van genieten.” Het is opvallend hoe sterk haar band is met dat vertrouwde landschap, terwijl ze tegelijkertijd toegeeft dat ze weinig behoefte heeft om terug te kijken op andere vakanties.  

Voor Carole gaat het om het moment zelf, niet om het verlangen naar nieuwe plaatsen of het herbeleven van oude herinneringen. Ze geeft toe dat ze de meeste andere vakanties eenvoudigweg vergeet: “Ik kan me niet goed herinneren waar ik precies allemaal ben geweest.” Voor haar is het geveole van het moment belangrijker dan het onthouden van de locatie. “Ik kan heel goed weten met wie ik daar was, maar waar ik precies was? God may know.”  

Gelukkig op één vierkante meter 

Carole legt uit dat het hier en nu voor haar van groot belang is. “Dat hier en nu, deze vierkante meter waar ik nu ben, dat vind ik heel belangrijk.” Ze vindt het bijna tragisch dat mensen het idee hebben dat ze ergens anders naartoe moeten om gelukkig te zijn. Voor haar zou geluk niet afhankelijk moeten zijn van externe factoren zoals reizen of vakantie. “Ik vind het zo jammer om ergens anders te moeten zijn, om gelukkig te zijn. Dat wens ik niemand toe.” 

Het is een genuanceerde kijk op de wereld waarin veel mensen hun geluk uitstellen tot die schaarse momenten van vakantie of ontsnapping. Voor Carole ligt het echte geluk in de kleine dagelijkse momenten die je in je eigen omgeving kunt creëren. Haar levensfilosofie staat haaks op de populaire gedachte dat je ver weg moet om rust of vreugde te vinden. Ze zou graag zien dat meer mensen tevreden kunnen zijn met wat er al is, zonder steeds te moeten verlangen naar meer of naar elders. 

Advies voor alledaags geluk 

Carole benadrukt hoe belangrijk het is om ook buiten je werk, zelfs met een druk leven, momenten van vakantiegevoel te kunnen creëren. Ze benoemd dat ze daarbij sterk beseft dat haar woorden een luxueuze ondertoon hebben. “Ik ben een workaholic, dus ik werk niet. Ik voer mijn passie uit.” Maar ze begrijpt dat voor mensen die repetitief werk doen, het belang van vakantie groot is. Toch hoopt ze dat iedereen, ook in dat soort werk, manieren kan vinden om in het dagelijks leven plezier en voldoening te halen. “Ik hoop echt dat je niet alleen die twintig dagen per jaar vakantie hebt om gelukkig te zijn.” Voor haar gaat het niet om groots reizen of dure uitjes, maar om de kleine dingen zoals zwemles geven of darts spelen in je vrije tijd. 

Carole’s woorden maken duidelijk dat geluk niet afhangt van een verre bestemming. Ze geeft voorbeelden van hoe je in het dagelijks leven, zelfs in de simpelste bezigheden, dat vakantiegevoel kunt ervaren. “Allé, een duivenmelker; dat moet toch een gelukkige mens zijn. Die stapt zijn huis uit en heeft zijn moment van vreugde.” Voor haar zit geluk in de kleinste momenten, of het nu kantklossen is, een sport beoefenen, of gewoon genieten van een wandeling in je buurt. 

Vakantie is een mindset 

Carole heeft dus een haat-liefdeverhouding met het woord vakantie. Ze ziet het als een beperkend concept, een manier waarop mensen hun geluk beperken tot die paar weken per jaar. “Vakantie is voor mij een eng woord.” Ze vertelt hoe het idee van vakantie vaak wordt verheerlijkt, terwijl er zoveel manieren zijn om in het dagelijks leven kleine momenten van vreugde te vinden. Ze zou willen dat mensen niet het gevoel hebben dat ze weg moeten om zichzelf op te laden. 

Voor Carole hoeft vakantie niet groots of ingewikkeld te zijn. Het is eerder een mindset, een manier om vreugde en rust te vinden in je eigen omgeving. “Of je nu een dartsbord ophangt tegen een boom of gewoon geniet van je dagelijkse rituelen, dat is voor mij de essentie van een vakantiegevoel.” 

Een ontmoeting met passie 

Tijdens ons gesprek maken we een speelse wending richting een vraag die ik Carole stel: “Wie zou je graag eens willen ontmoeten?”, en het is dus niet de duivenmelker, hoewel, die zal ook interessante dingen te vertellen hebben. Maar haar antwoord is meteen ontwapenend: “Oh my god, wat een stress. Stel je voor dat je moet kiezen, maar 1 iemand, wie zou dat dan zijn?” Ze lacht, maar gaat al snel dieper in op het onderwerp.  

Terwijl de meesten misschien denken aan bekende namen of grote iconen, gaat Carole de andere kant op. Voor haar zou de ideale ontmoeting niet met een beroemdheid zijn, maar met iemand die een diepe, bijna obsessieve passie heeft. “Ik wil iedereen tegenkomen die zelf een waanzinnige passie heeft.” Ze legt uit dat het juist de meest onverwachte passies zijn die haar fascineren. 

Wat ik zo bijzonder vind aan Carole, is haar vermogen om in die passies verbinding te vinden. “Wanneer je praat met iemand die een passie heeft voor iets dat jij totaal niet hebt, ontdek je altijd gelijkenissen.” Of het nu gaat om een duivenmelker of iemand die verzot is op een ander, voor jou ongebruikelijk onderwerp, het proces van praten over die passie onthult altijd universele waarheden. Voor Carole gaat het niet om de inhoud van de passie, maar om hoe die passie die persoon beweegt. “Het gaat niet per se om de inhoud, maar om hoe het functioneert voor die persoon. Daar leer je zoveel van.” 

Ze gelooft dat je juist van mensen die een heel andere passie hebben, het meest kunt leren. “Zeker als je al heel veel weet over je eigen ding, is het moeilijk om echt bij te leren van iemand met dezelfde passie.” Het is die nieuwsgierigheid naar het onbekende, naar wat mensen drijft, die haar inspireert. In plaats van iemand te ontmoeten die dezelfde interesses heeft, zou ze liever diepgaande gesprekken voeren met iemand die iets totaal anders doet, en daardoor haar eigen blik verruimen. “Van een zotte passie leer je enorm veel, juist omdat het zo anders is.”

Een waardevolle droom 

Toch, als ze echt één persoon zou mogen kiezen, blijkt Carole ook een heel persoonlijke wens te hebben. “Als ik écht mocht kiezen, zou ik mijn grootvader willen ontmoeten.” Ondanks al haar nieuwsgierigheid naar de passies van vreemden, blijkt deze persoonlijke ontmoeting voor Carole de meest waardevolle droom te zijn. Hoe mooi zou het zijn om haar grootvader te mogen ontmoeten, iemand die ze nooit heeft gekend. “Maar ja, dat gaat niet meer. Dat zou mijn echte droom zijn.” 

Leren van de groten in hun alledaagse 

Ze vraagt zichzelf meteen ook af, welke levende persoon ze wel eens zou willen ontmoeten. En vindt haar eigen antwoord aanvankelijk een cliché. “Ja, David Attenborough, Barack Obama en ja, Michelle ook, maar… honestly. Barack. Maar Michelle ook, hoor.” Ze lacht, alsof ze beseft dat deze namen misschien niet zo verrassend zijn, maar gaat dan verder: “We voegen ze gewoon samen op de agenda, dan kan ik ze allebei ontmoeten.”  

Ze fantaseert over ontmoetingen met mensen die hun passie op een ongeëvenaarde manier uitleven. Iemand zoals Marie Curie, die de wereld van de wetenschap op z’n kop zette. “Tussen alle Nobelprijswinnaars, dat er maar één vrouw tussen zit, die wil ik dan wel ontmoeten.” Wat haar fascineert, is niet enkel hun grootheid, maar: hoe ze als persoon hun leven leiden en wat hen werkelijk drijft. Carole wil niet enkel horen wat ze hebben gedaan, maar vooral hoe ze hun leven vormgaven. “Ik zou geen scherpsinnige vragen stellen, gewoon proberen te voelen: Hoe leefde jij?” Ze wil hen begrijpen op een menselijk niveau, niet als iconen, maar als mensen met passies, onzekerheden en gevoelens. Laat dat nu ook precies het bestaansrecht van mijn podcast zijn: een blik in het alledaagse leven en in de manier van kijken van leiders. Wie is de mens achter de leider? Voorbij glimmende titels en zakelijke prestaties. Wat maakt hun verhaal?

We concludeerde dat het nog waardevoller zou zijn om hen te observeren in hun dagelijkse realiteit, zoals Marie Curie in haar laboratorium, of Obama tijdens zijn missies. “Een persoon is op zijn best als hij zijn passie aan het beleven is.” Het gaat Carole om de ervaring van hun werk en het leren van hun proces, niet om de glans van hun beroemdheid. 

Het verhaal achter de passie 

We mijmeren verder, Carole stelt zich voor hoe het zou zijn om als een muisje mee te lopen in het leven van zulke mensen. Mij heeft ze alvast helemaal mee. Dus ze lacht en droomt verder: “Dat zou ongelooflijk zijn, gewoon zien hoe zij hun leven leiden.”  

Ze vraagt zich af hoe zo’n mensen hun energie beheren. Het is voor haar bijna onvoorstelbaar hoeveel kracht het kost om in de spotlight te staan en die zware verantwoordelijkheden te dragen. “Ik had dat met Angela Merkel, de leading lady, die daar keer op keer staat. Hoe managet haar entourage dat er zo weinig mogelijk onnuttige energie verloren gaat?” 

Carole is gefascineerd door de entourage achter de grote figuren, de mensen die hen ondersteunen en beschermen. “Hoe worden die gepamperd, bij wijze van spreken, om het beste van zichzelf te kunnen geven?” Dit is geen oppervlakkige bewondering voor grootheden, maar eerder een diepe interesse in hoe ze in staat zijn om te overleven in een wereld vol druk en verwachtingen. Het is een vraag die haar nieuwsgierigheid prikkelt: Hoe manage je zo’n leven? Hoe bewaak je je energie, hoe blijf je scherp en gefocust zonder uitgeblust te raken? 

De magie van het teamwork 

Het gesprek neemt een wending wanneer Carole vertelt over een boek dat ze heeft gelezen, geschreven door een van de acht speechschrijvers van Obama. Ze raakt enthousiast wanneer ze het verhaal deelt over de samenwerking tussen Obama en zijn team. “Een speechschrijver voor Obama, dat is niet zomaar ‘eender wie’. Dat is een samenwerking van talenten.” Ze verwerpt het idee dat een ghostwriter simpelweg de woorden voorschrijft. Wat haar intrigeert, zijn de handgeschreven correcties van Obama zelf op de teksten die hij moest uitspreken. “Je ziet heel goed waar de toegevoegde waarde van Obama ligt. Wat hij weigerde te zeggen, en waarom.” 

Het meest fascinerende vindt ze de momenten waarop Obama kwetsbaarheid toonde. “Bij school shootings bijvoorbeeld, als president moest hij iedere keer iets zeggen. Maar op een gegeven moment kon hij het niet meer. Hij zei: ‘I just can’t do this again.’” Het was te pijnlijk, te persoonlijk. Hij kon bepaalde zinnen simpelweg niet uitspreken zonder emotioneel te worden. “Wij denken dat die mensen van staal zijn, maar ze zijn dat helemaal niet.” Voor Carole is dit een krachtige les. Het laat zien dat zelfs de meest gerespecteerde leiders hun grenzen kennen, en dat kwetsbaarheid een integraal onderdeel is van leiderschap. Het is niet alleen de kracht van de woorden, maar ook wat er níet wordt gezegd dat haar inspireert. 

De kracht zit in de kwetsbaarheid 

Wat Carole raakt, is dat zelfs de grootste leiders, zoals Obama, soms hun emoties niet kunnen onderdrukken. Ze zijn niet onaantastbaar. “Die krijgen zelf bepaalde zinnen niet uitgesproken zonder een krop in hun keel te krijgen.” Dit menselijk aspect van leiderschap is voor haar van grote waarde. De momenten waarop iemand niet meer kan spreken, waarop de druk en de emotie te zwaar worden, tonen dat leiders ook gewoon mensen zijn. Het toont aan dat echte kracht niet ligt in het altijd doorgaan, maar in het kennen van je grenzen en het durven tonen van kwetsbaarheid. Dat is wat Carole bewondert: leiders die niet alleen intelligent en strategisch zijn, maar ook menselijk en empathisch. Leiders die hun woorden zorgvuldig kiezen, niet alleen om te imponeren, maar omdat ze weten wat ze kunnen dragen. 

Het stalen-tijdperk: een gepasseerde leiderschapstijdsgeest 

We beginnen te praten over leiders die door hun omgeving als onbreekbaar worden gezien. “Hoe kijk jij eigenlijk naar leiders die er staan alsof ze van staal zijn?” vraag ik aan Carole. Ze neemt even de tijd om haar gedachten te verzamelen en zegt: “Dat bestaat, en dat is ook een tijdsgeest. Thatcher is daar een perfect voorbeeld van. Ze moest die iron lady zijn, omdat de jaren tachtig dat van haar vereisten. She had to be iron or she couldn’t make it.” 

Carole benadrukt dat deze manier van leiderschap vaak een product is van de tijd en de sector waarin iemand zich bevindt. Wat in de jaren tachtig noodzakelijk was, is nu in veel gevallen achterhaald. “Je merkt dat bepaalde sectoren vast blijven zitten in oudere tijden, en dat ze daarom die menselijkheid nog niet hebben toegelaten in hun leiderschapsstijl.” Voor leiders die menselijkheid wel durven toelaten, vooral in sectoren waar dit nog niet de norm is, voelt het alsof ze extra gedragenheid nodig hebben. “Je moet die leiders goed omringen.” 

Er is geen ‘one size fits all’ 

Als executive coach herken ik dit fenomeen heel goed. Carole bevestigt dat het niet de technische kant van haar werk is die de grootste uitdaging vormt, “Hetgeen dat mij het meeste impacteert, is absoluut niet mijn marketing want dat is mijn comfortzone, maar de grootste uitdaging is mij aanpassen aan de bedrijfscultuur,” zegt ze. 

Carole’s ervaring als ondernemer en consultant in diverse sectoren maakt duidelijk dat elke bedrijfscultuur uniek is. “Ik moet goed letten op de verschillen: Is dat daar een iron cultuur? Of is dat een wendbare, menselijke cultuur?”  

“Waarom hebben leiderschapsexperts zoveel werk?”, vraagt Carole luidop af. Een vraag die ze ook meteen zelf beantwoord “Omdat er toch nog heel wat plaatsen zijn waar dat niet juist zit. Enfin, ik moet dat jou natuurlijk niet vertellen hé Anne, het is jouw job, maar ik voel het natuurlijk wel. Ik zit daar middenin hé, tussen die leiders.”

Als executive coach herken wat ze verteld inderdaad maar al te goed. Leiders, zoals jij en Carole, staan dagelijks voor de uitdaging om hun menselijkheid en strategische scherpte in balans te houden. Vaak merk ik dat het niet de technische of strategische kant is waar leiders tegenaan lopen, maar juist het navigeren binnen hun eigen bedrijfscultuur. Leiders hebben niet alleen de taak om richting te geven aan hun organisaties, maar ook om die onzichtbare krachten in de onderstroom te herkennen en effectief in te zetten. 

Precies dat zijn de vraagstukken waar ik als coach dagelijks mee te maken krijg: Hoe verenig je resultaatgericht werken met een mensgerichte aanpak? Hoe houd je focus op lange termijn doelen, terwijl de dagelijkse uitdagingen blijven komen? En vooral, hoe blijf je als leider trouw aan jezelf, zelfs wanneer je wordt geconfronteerd met de harde realiteit van oude, rigide structuren binnen je organisatie? 

Carole omschrijft het treffend, “Je moet leiders omringen zodat ze niet worden aangevallen wanneer ze menselijkheid durven toelaten.” Mijn werk is precies dat: leiders begeleiden om een brug te slaan tussen empathie en resultaatgerichtheid, tussen strategie en menselijkheid, zodat zij met een magnetische aantrekkingskracht richting kunnen geven aan hun organisaties. 

Waarom menselijk leiderschap de sleutel is tot moderne succesverhalen? 

Carole vertelt dat, in haar ervaring, de grootste obstakels vaak liggen in oude, rigide structuren waarin verandering moeilijk wordt toegelaten. “Meestal als het staal is, is het wel jammer. Vroeger was dat dus oké, maar nu speelt dat de mensen parten.” In een cultuur die gesloten en onbuigzaam is, krijgen mensen geen ruimte om eerlijk te spreken of problemen aan te kaarten. “Het is gewoon not done om te zeggen wat er niet gaat.” Dit soort omgevingen belemmert volgens haar niet alleen de groei van het bedrijf, maar ook die van de mensen die erin werken. 

Wanneer ik Carole vraag welke ingrediënten volgens haar cruciaal zijn voor leiderschap, benadrukt ze zonder aarzeling. “Het menselijke. De mens altijd laten primeren.” Voor haar is het essentieel om in elke beslissing die menselijke bril op te zetten, vooral nu technologie steeds verder doordringt in ons leven en werk. “Hoe meer technologie de overhand neemt, hoe meer het menselijke onder druk komt te staan,” zegt ze. Haar boodschap is duidelijk: juist in een wereld die steeds digitaler en sneller wordt, is het menselijk blijven essentieel voor duurzaam leiderschap. 

Carole maakt dit principe tot een kernwaarde in haar werk, zowel voor zichzelf als voor haar bedrijf. “People first” is geen modewoord, maar een principe dat diep verweven zit in de dagelijkse gang van zaken. Ze is zich echter ook bewust van de uitdagingen die hiermee gepaard gaan. “Soms zijn we te menselijk en moeten we harder optreden,” vertelt ze, waarbij ze erkent dat er momenten zijn waarop leiders moeten laveren tussen empathie en zakelijkheid. Maar voor Carole blijft menselijkheid de standaard: “In the long run, is dat ook de persoon die ik wil zijn.” 

Het gouden beslissingscriterium 

Carole’s leiderschapsstijl wordt gekenmerkt door trouw blijven aan jezelf, ook als dat betekent dat je af en toe de verkeerde keuzes maakt. “Je maakt vergissingen binnen de canvas van wie je wil zijn.” Voor haar is het cruciaal om, zelfs in moeilijke situaties, te kiezen voor wat het meest menselijk voelt. Ze geeft een voorbeeld waarbij de kosten hoog zijn: “Moeten wij die persoon een maand langer op zichtenverlof laten? Dat gaat ons kosten. Ja, dat gaat ons kosten. Oké, we doen het.” Deze houding illustreert hoe menselijkheid haar kompas is, zelfs als het betekent dat er een prijs moet worden betaald. 

Ik herken ik dit dilemma bij veel leiders. In een wereld waarin resultaatgerichtheid vaak boven alles gaat, is het een uitdaging om trouw te blijven aan de menselijke kant van leiderschap. Toch zien we steeds meer dat leiders die empathie durven inzetten, op de lange termijn succesvoller zijn. Zoals Carole zegt: “De meest menselijke beslissing wint altijd.” Dit benadrukt hoe belangrijk het is om keuzes te maken die aansluiten bij je eigen waarden en de menselijkheid in anderen. 

De Dexter Paradox 

Carole brengt een interessante paradox naar voren met haar verwijzing naar de serie Dexter, waar de zus van Dexter een blinde loyaliteit toont aan haar broer, ondanks zijn tekortkomingen. “Die is een belachelijke fan van haar broer. Wel, zo zijn wij eigenlijk.” Carole vergelijkt dit met hoe zijzelf naar mensen kijkt: ze ziet hun nadelen, maar blijft toch een fan van hen. Dit laat zien hoe zij fouten en tekortkomingen accepteert, bij zichzelf en bij anderen. “Je bent fan van iemand, ondanks de nadelen die erbij horen. En dat helpt om vooruit te gaan.” Dit is een krachtige les in leiderschap: het vermogen om zowel de sterke als zwakke punten van mensen te erkennen en toch voorwaarts te bewegen. 

Voor Carole is leiderschap niet zwart-wit. Het gaat over balanceren tussen imperfecties en waardering, tussen menselijkheid en resultaatgerichtheid. Haar aanpak om mensen in hun geheel te zien – met hun fouten en al – maakt haar leiderschap, hoewel zeker niet altijd makkelijk, authentiek maar vooral ook duurzaam. 

Hoe magnetisme voor je werkt 

“Van jouw boek, ben ik nu al een belachelijke fan!” zegt ze enthousiast. Dat ze al zo overtuigd is van de waarde van het boek, doet me veel deugd. Ik ben benieuwd hoe zij zelf magnetisch leiderschap zou invullen. “Voor mij is magnetisch leiderschap: Mensen federeren, energetisch maken, in zichzelf laten geloven. De last mile beter proberen te doen. Het doen voor de schoonheid van het vak en niet voor het individu. Niet je eigen blazoen of je eigen carrière voorop stellen.  Ik denk ook dat het in the long run beter is dat je het grotere plaatje ambieert. Voor heel het bedrijf dan voor je eigen carrière” 

Carole benadrukt dat leiders die hun energie delen en zich focussen op het grotere plaatje, mensen aantrekken. “Het grote voordeel van magnetische leiderschap is dat je niet overal moet trekken en sleuren. Als je magnetisch bent, komen mensen naar jou toe. Fantastisch toch?” 

Voor Carole is dit de essentie van magnetisch leiderschap: het is een energie die je uitstraalt en waarmee je anderen inspireert om zich aan te sluiten bij je visie, zonder dat je hoeft te trekken of te sleuren. “Je creëert een omgeving waarin mensen uit zichzelf naar je toe komen en vragen: ‘Kan ik jou helpen, kan bij jou komen werken?’ Of ‘Heey, kan jij niet komen, kunnen julllie ons komen helpen?’ Dat is het mooie van magnetisme.” 

De Waarde van Oprechtheid 

Opnieuw komet dankbaarheid naar voor. Dat niet enkel in Carole’s leven maar ook in magnetisch leiderschap een cruciale rol speelt. “Als je niet dankbaar bent voor wat naar je toekomt, blijft die aantrekkingskracht niet duren.”, zei ik.  

Carole legt uit dat naar haar ervaring het uitstralen van dankbaarheid een magnetisch effect heeft: hoe meer je dankbaar bent voor wat je ontvangt, hoe meer energie en positiviteit je terugkrijgt. Dit proces versterkt het magnetisme en zorgt ervoor dat mensen nog meer naar je toe worden getrokken. “Als je magnetisch bent en dat magnetisme blijft uitstralen, dan komt alles je kant op: de juiste mensen, de juiste kansen.” 

Wat je niet over jezelf zegt 

Een van de grootste uitdagingen van magnetisch leiderschap, volgens Carole, is dat het iets is dat je niet over jezelf kunt zeggen. “Net zoals je niet kunt zeggen dat je een influencer bent, kun je niet zeggen dat je een magnetisch leider bent.”  

Ze vergelijkt het met een mooie vrouw die rondloopt met een bordje waarop staat: Ik ben mooi. Het voelt niet natuurlijk. Magnetisch leiderschap is iets wat anderen over je zeggen, het is een eigenschap die door anderen wordt waargenomen. “Mensen zoals Obama zijn magnetisch, maar ik denk niet dat hij zelf kan uitleggen waarom,” zegt Carole. Dit onderstreept de mystiek van magnetisch leiderschap: het is zichtbaar voor de buitenwereld, maar moeilijk te definiëren door de persoon zelf.

Daarmee raakte Carole aan een van de grootste uitdagingen die ik tegenkwam tijdens het schrijven van mijn boek: “Ik wilde iets uitleggen wat je niet kunt zien. Niet evident.” Dat resoneert meteen bij haar. “Ja, dat is het moeilijke aan dit soort onderwerpen.” 

De eerste stap in magnetisme 

Het gaat dus om iets wat gezien en gevoeld wordt, niet om wat je zelf uitspreekt. “Als het waar is, zullen mensen het vanzelf over je zeggen.” 

Dit betekent echter niet dat je jezelf niet mag kennen. Volgens Carole is het essentieel om je eigen krachten en limieten te ontdekken. “Het heeft me tien jaar geduurd na mijn studies om te beseffen: oké, ik ben wel goed in mijn vak. Had ik dat eerder geweten, had ik mijn carrière veel proactiever kunnen aanpakken.” Die lange weg naar zelfkennis is iets waar velen tegenaan lopen, maar zodra je weet wie je bent, waar je voor staat en waar je goed in bent, kun je veel bewuster keuzes maken in je leiderschap. Dat vertrouwen in jezelf is een belangrijke pijler. Het zorgt ervoor dat je met meer zekerheid je pad kunt bewandelen en dat mensen je graag volgen. 

Hoe het boek tot leven kwam 

Toen Carole me vroeg waarom ik ervoor koos om Magnetisch Leiderschap te schrijven, wist ik meteen dat dit geen eenvoudig antwoord zou zijn. De waarheid is dat deze droom diep geworteld is in mijn liefde voor boeken. Als kind was ik al gefascineerd door verhalen en ideeën, net zoals Mathilda, die ik bewonderde. Boeken openden werelden en voedden mijn nieuwsgierigheid, maar het idee om zelf ooit een boek te schrijven, had ik jarenlang ver weggestopt. 

Het was pas toen verschillende klanten in korte tijd tegen me zeiden: “Anne, waarom schrijf je zelf geen boek?”, dat de sluimerende droom weer tot leven kwam. Ik geloof sterk dat toeval niet bestaat; soms moet je openstaan om signalen op te vangen die het universum je stuurt. Voor mij was dat het moment waarop de bal letterlijk voor het doel lag. Het enige wat ik nog moest doen, was hem erin schieten. 

Wat bijzonder is, is hoe iemand mij een spiegel voorhield en aangaf dat ik al jarenlang werk rond het concept magnetisme. Ze zei letterlijk: “Jij werkt zo hard rond magnetisme.” En dat bracht alles samen. Toen wist ik dat ik hier écht iets mee moest doen. Dit concept – dat ik eerst niet eens als kern van mijn werk had herkend – bleek de rode draad te zijn die alles samenbracht. 

Dit was mijn aha-moment. Het onderzoeken en schrijven voelde als thuiskomen. Elk hoofdstuk dat ik schreef, voelde als een stap dichter bij een visie die jarenlang heeft gebroeid. Elk natuurfenomeen of element dat ik onderzocht in bijvoorbeeld de Kwantumfysico, het Systeemwerk, de Corporate Antropologie of de onderzoeken naar het Hartbrein, voelden als puzzelstukjes die plots in elkaar klikten. 

Echo’s in de bergen 

Tijdens ons gesprek raakte Carole, die zelf ook ervaren auteur is, een vergelijking die precies weergaf hoe het voelt om de juiste inspiratie te vinden. “Dat is zoals een echo in de bergen. Je hoort de galm tegen je gezicht en denkt: Yes, that’s it.” Ik kon me dat gevoel meteen voorstellen, want tijdens het schrijven van mijn boek voelde het vaak alsof elk stukje op zijn plaats viel.  

Carole lachte en ging verder: “En het is je eerste boek.” Ik knikte, denkend aan de reis die ik had afgelegd. “Ja, mijn eerste boek. Nou ja, op die gedichtenbundel na die ik schreef toen ik tien was na,” grapte ik. Carole barstte in lachen uit. “Sorry, haha! Maar dit is toch wel wat anders.” Het schrijven van mijn eerste echte boek is een hele bijzondere, nieuwe ervaring. 

Ze sprak uit ervaring over hoe het voelt om je eerste boek te schrijven. “Je eerste boek komt met een soort naïviteit. Je schrijft zonder verwachtingen, gewoon omdat het eruit moet. Maar daarna komt de druk. ‘Oh my god, was de eerste een succes? Gaat de tweede wel net zo goed zijn?’ Je naïviteit is weg, en dat maakt het een stuk moeilijker.” 

Carole vergeleek het zelfs met het opvoeden van kinderen. “Een eerste boek is veel leuker dan een eerste baby. Bij je eerste baby denk je constant: is alles wel in orde? Maar een derde baby? Dan jongleer je bijna met die kleine,” lachte ze. “Maar bij je eerste boek is er die heerlijke naïviteit. En daar heb ik soms heimwee naar.” 

Gigantisme 

Carole en ik sluiten ons gesprek af met een blik op het boek van Geert Noels; “Gigantisme,” dat symbool staat voor grootsheid en ambitie. “Het is niet goed te weten waar je aan begonnen bent,” zegt Carole glimlachend, verwijzend naar de naïviteit die komt met het schrijven van een eerste boek. Terwijl ik kijk naar Noels’ boek, zie ik de parallellen: de grootsheid die er onvermijdelijk aan kleeft. “Gigantisme wint altijd,” voegt Carole toe. “In Geert we trust. Let’s dream big, Anne. Let’s do this.” Dus ik sloot af met nog een andere toffe, grotere droom: “Wie weet is Geert Noels wel eens een toekomstige gast in mijn podcast!”

De review van Carole na het lezen van mijn boek: “Dit boek biedt een frisse kijk op de manier waarop leiders kunnen navigeren door uitdagingen en hun teams sterker en veerkrachtiger maken.”  

Intussen is het boek bij de vormgever en gaat het over enkele dagen in druk. Pre-order kan alvast hier.