Inspiratie is steeds dichtbij
Bij een kop thee in Charlottes gezellige huis in Berchem vraag ik haar waar ze inspiratie vindt. Haar antwoord is eenvoudig en toch veelzeggend: “Eigenlijk in mijn rechtstreekse omgeving.” In alledaagse situaties, mensen en momenten die onverwacht waardevol blijken.
Charlotte zoekt inspiratie bewust op, bijvoorbeeld bij netwerkbijeenkomsten met vrouwelijke leiders. “Daar kan ik inspiratie uithalen om te zien hoe zij omgaan met al die situaties. Wat kan ik van hen leren door met hen te praten?”
Maar net zo vaak komt inspiratie onverwacht. Een situatie, een gesprek, of een onverwachte wending brengt haar tot reflectie: “Dat zijn dan meer situaties die je onverwacht tegenkomt, waarin dat je acteert op een bepaalde manier. Heel reflexmatig. Automatisch. En dat je dan nadien begint te evalueren.” Ze reflecteert dan op wat goed ging, wat anders kon, en gebruikt die lessen om verder te groeien.
Inspiratie is voor haar dus meer dan leren van anderen; het is ook leren van jezelf door bewust te observeren en evalueren. Het is een gewoonte die ik herken en waardeer, vooral omdat het soms kleine, alledaagse momenten zijn die de grootste inzichten opleveren.
Een afspraak met zichzelf
Voor Charlotte is communicatie ook een bron van frustratie wanneer het misloopt. “Ik denk dat heel veel situaties op een bepaalde manier evolueren doordat er te weinig gecommuniceerd wordt. Of op de juiste, transparante en directe manier gecommuniceerd wordt.” Ze benadrukt hoe frustrerend het kan zijn als mensen praten zonder echt iets te zeggen. “Je kunt veel zeggen en eigenlijk niks zeggen.”
Charlotte deelt dat dit haar inspireert om zelf helder te zijn en echt te luisteren naar wat de ander wil zeggen. “Ik wil net wél zeggen wat ik wil. En ik wil vooral ook net wél horen wat jij wilt zeggen.”
Charlotte laat zien dat inspiratie juist ontstaat in die momenten waarop je echt luistert en doorvraagt, zelfs bij de mensen die je denkt door en door te kennen. Ik herken wat ze zegt. Hoe vaak blijven gesprekken niet hangen in het vluchtige of het oppervlakkige? Dat moet ook kunnen, uiteraard. En toch kunnen diepgaande conversaties juist heel waardevol zijn.
Ze deelt hoe diepgaande gesprekken haar het meest inspireren, bijvoorbeeld ook met vrienden. “Als je echt vraagt: hoe gaat het nu echt met je? Dan leer je dingen die je nooit had verwacht.”
Charlotte is iemand die echt reflecteert op de kracht en zwakte van communicatie. Bij zichzelf en anderen om haar heen.
Communicatie als belofte
Soms worden de belangrijkste keuzes al vroeg in het leven gemaakt. Voor Charlotte begon haar kijk op communicatie in haar jeugd, in situaties die haar diep raakten. “Ik heb dat mezelf beloofd. Op een of andere manier. En dat is van heel vroeger eigenlijk, als ik jong was.” Zonder uit te weiden, vertelde ze hoe ze dat er rondom haar vaak niet écht werd gesproken, en misverstanden werden gevoed. “Conclusies die getrokken worden door niet te communiceren, soms gewoon foute conclusies.”
Charlotte herinnert zich hoe ze als toeschouwer vanaf de zijlijn dacht: Maar nee, dat is volgens mij niet zo. Het onvermogen van anderen om openlijk te praten, inspireerde haar om het anders te doen. “Toen heb ik dus op een of andere manier aan mezelf beloofd: dit ga ik niet doen.” Communicatie is sindsdien haar kompas geworden, een onwrikbare afspraak met zichzelf: eerlijk zijn, helder spreken en ruimte maken voor wat de ander werkelijk wil zeggen.
Terwijl ze vertelt, is voelbaar hoe diep dit geworteld zit in wie ze is. Dit gaat niet alleen over professionele vaardigheden, maar over een fundamentele manier van in het leven staan. Ik deel hoe ook ik vroeger vaak te veel woorden gebruikte om niets te zeggen. “En nu denk ik echt: hoe kan dat nu? Heel gek. Je evolueert natuurlijk ook als mens.” Het gesprek laat ons beiden reflecteren op hoe communicatie zo vaak onbewust geleerd – of juist niet geleerd – wordt. Charlotte knikt instemmend: “Klopt.”
Een ‘zwier-het-op-tafel’-mentaliteit
Wat Charlotte in haar jeugd ontdekte, heeft zij later naar haar werk als leider vertaald. Ze ziet communicatie niet alleen als een vaardigheid, maar als een kernwaarde die ze actief in haar teamcultuur brengt. “Ik vind het heel belangrijk dat alles bespreekbaar is en dat het ook wordt toegepast.” Voor haar betekent dit luisteren, vragen stellen en anderen uitnodigen om eerlijk te zijn. “Als iemand zegt: ‘Ik ben even aan het zoeken naar mijn woorden want ik wil het op een goede manier zeggen,’ dan zeg ik: ‘Dat hoeft niet. Zeg gewoon hoe het nu in je opkomt.’”
Ze deelt een voorbeeld uit de praktijk. Na een workshop of samenkomst met de grotere groep, plant ze bewust extra tijd in met haar team. “Oké, geen taboe, alle transparantie, zwier op tafel wat je wilt op en welke manier dat je wilt. Just do it. En ik ga gewoon luisteren.” Het zijn die momenten waarop Charlotte laat zien dat leiderschap niet alleen om richting geven gaat, maar om een ruimte creëren waar alles mag worden gezegd. In mijn boek schrijf ik over ‘supergeleiders’. Het is een van de boeiendste fenomenen aan mijn concept: Magnetisch Leiderschap. Door deze vorm van communiceren met haar teamleden, creëert Charlotte alvast aardig wat ruimte voor haar teamleden om deze houding aan te nemen.
Charlotte weet echter ook dat dit niet altijd vanzelfsprekend is. “Als je dat natuurlijk in het begin doet bij een team dat je niet goed kent, dan voelen ze zich misschien niet altijd even veilig.” Ze benadrukt hoe belangrijk het is om een sfeer te bouwen waarin mensen zich comfortabel voelen om zichzelf te zijn. “Ik ben hier niet de leider die boven of naast u staat. I don’t care, ik ben gewoon iemand van jullie.”
Wat me fascineert, is hoe ze het niet bij woorden laat. Ze leeft haar belofte door het voorbeeld te geven, keer op keer. Het gaat niet alleen om de inhoud van wat er gezegd wordt, maar ook om de emoties en de nuances erachter. “Het is niet de bewoording en de communicatie alleen, maar het is de manier waarop iemand dingen zegt die ook zoveel meer zeggen dan zuiver de woorden zelf.”
De laag onder de woorden
Wat Charlotte beschrijft, raakt aan een essentie die ik in mijn eigen werk vaak tegenkom: woorden alleen zijn niet genoeg. Het echte werk begint wanneer mensen het gevoel krijgen dat ze mogen spreken, ook al weten ze nog niet precies hoe. Het vraagt om een leider die bereid is om die ruimte actief te bieden, hoe uitdagend ook.
Charlotte geeft haar team niet alleen een stem, maar ook een kans om zichzelf te ontdekken. Door vragen te stellen, door taboes te doorbreken, en door zelf kwetsbaar te zijn. “Net dat is de emotie die ik daar ook achter wil horen.” Die aanpak creëert niet alleen vertrouwen, maar haalt ook het beste in mensen naar boven. Terug bij de supergeleiders dus.
Duidelijk en Direct
“Hoe is het dan voor jou wanneer iemand toch eens tegen je zegt: Wat wil je nu eigenlijk zeggen, Charlotte?” vraag ik haar nieuwsgierig. Ze lacht en antwoordt zonder aarzeling: “Haha, daar kan ik eigenlijk kort op antwoorden: ik heb dat nog nooit gehoord.” Charlotte vertelt hoe ze altijd recht voor de raap is, soms zelfs met een kleine waarschuwing vooraf. “Ik zeg dan bijvoorbeeld: ‘Oké, dit gaat er heel direct uitkomen, pak het dus niet zo fel op als ‘hoe’ ik het nu zeg, maar dan weet je wel wat ik wil zeggen.’”
Ze legt uit dat die directe aanpak niet altijd vanzelfsprekend is. Vooral in professionele contexten geeft ze soms een toelichting of nuanceert ze haar standpunt. “Dan zeg ik bijvoorbeeld: “Dit ga je waarschijnlijk niet verwachten, maar hier komt mijn mening.” En dan zeg ik gewoon wat ik wil uitspreken.” Het doel? Helder zijn over wat zij belangrijk vindt en waarom. Hoewel ze dus benadrukt dat het niet persoonlijk is tegen iemand, tegen een idee of tegen de organisatie, benoemd ze dus vooral haar mening voortkomt uit een overtuiging die bijdraagt het grotere geheel, aan het traject en de projecten waar ze met haar team aan werkt. “Dan zeg ik dus gewoon:“Don’t take it personal, dit is gewoon mijn mening op dit onderwerp.””
Charlotte’s aanpak is niet alleen eerlijk, maar ook bedachtzaam. Ze weet wanneer het kloppend is dat ze mensen even waarschuwt en wanneer het niet zo nodig is. Ze benoemt het vooral aan mensen die haar directe stijl misschien niet gewend zijn of misschien op dat moment niet zouden verwachten. Zo beoogt ze misverstanden te voorkomen en laat ze ruimte voor open gesprek, zelfs als de meningen uiteenlopen.
Een veilige omgeving creëren
Als ik haar vraag hoe ze een omgeving creëert waarin mensen hun mening durven te delen, antwoordt ze resoluut: “Dat moet groeien. Dat is een proces.” Charlotte werkt nu al 2,5 jaar samen met haar team, en in die tijd werd al heel wat vertrouwen opgebouwd. Het begon met aftasten, voor iedereen: “Wie heb ik voor mij? Wat kan ik zeggen? Wat kan ik niet zeggen?”
Haar aanpak is even eenvoudig als effectief: te starten met één-op-één gesprekken waarin die ruimte werd gelaten om hun meningen en ideeën te delen. Waarin externe factoren de belemmerend konden zijn, zo veel als mogelijk werden weggenomen. “De enigste factor die dan nog aanwezig is, ben ik: zijn ze bereid om tegen mij de dingen te zeggen?” Door consistent zelf open en transparant te zijn, nodigt ze anderen uit om hetzelfde te doen. “Als ik veel vraag om te communiceren maar ik doe het zelf niet terug, dan stellen ze terecht vragen zoals: waarom zouden wij het wel doen als we van jou die transparantie niet krijgen?.”
Ze deelt hoe belangrijk het is om veiligheid te behouden en te faciliteren. “Dan zeg ik bijvoorbeeld: “Geef het mij gewoon aan. Zeg me: dit is iets dat ik even wil ventileren, maar je moet er niks mee doen. Of: dit zeg ik u en ik wil graag dat je daar actie op neemt.”” Dat onderscheid maakt het verschil. Vertrouwen wordt versterkt door eerlijk te zijn over wat er met gedeelde informatie gebeurt.
Toch erkent ze dat niet iedereen hetzelfde reageert. “Je hebt introverte mensen, je hebt extraverte mensen. Je hebt persoonlijke problematieken waar je niet altijd van op de hoogte bent.” Charlotte gelooft in het respecteren van tempo en grenzen, en in het met geduld bouwen aan vertrouwen. “Je kunt niet van dag 1 zeggen: zo gaan we werken. Dat gaat niet met iedereen.”
Ik deel hoe ik het ook boeiend vind om naar het grotere systeem te kijken. “Wie zit er waar? Wie heeft er wat nodig? Wie is er misschien wat achterop en wie is er juist kei ver weg al?” Charlotte knikt instemmend. Leiderschap is voor haar een voortdurende zoektocht naar balans en verbinding. Het is intensief, maar de voldoening is groot.
Voor Charlotte draait leiderschap niet om controle, maar om vertrouwen. Om luisteren, context bieden en ruimte geven. Ze belichaamt wat het betekent om een veilige, open omgeving te creëren waarin mensen niet alleen mogen spreken, maar zich ook gehoord voelen.
What comes with the package?
Leiderschap brengt dus een bijzondere dynamiek met zich mee. Terwijl ik met Charlotte praat, reflecteren we op hoe de rol vaak anders is dan men verwacht. Charlotte zegt het treffend: “It comes with the package. Maar je weet het eigenlijk niet op voorhand. Dat is waarschijnlijk ergens in de kleine letters beschreven die niemand ooit leest.” Ze beschrijft hoe de verantwoordelijkheid voor mensen, niet alleen voor processen, een onverwachte uitdaging kan zijn. “Je moet mensen wel meekrijgen. Niet door gewoon te zeggen: dit gaan we doen. Nee, door connectie te maken met die mensen.”
We bespreken hoe tijdsintensief die connectie is, hoe het bouwen van relaties met een team een extra laag toevoegt aan de operationele kant van leidinggeven. “Dat is tijd die je waarschijnlijk niet had ingecalculeerd toen je dacht: ja, ik ga deze rol opnemen.” Toch benadrukt Charlotte hoe dit aspect uiteindelijk het grootste groeitraject kan betekenen voor een leider. Het is voor haar niet vermoeiend in de negatieve zin van het woord, maar het vraagt wel ruimte, energie en bewustzijn.
Wat ze beschrijft, roept bij mij herinneringen op aan mijn eigen leiderschapservaringen. Ik vertel hoe juist dat menselijke aspect, de dynamieken binnen een team, mij altijd hebben aangetrokken. “Het is net dat waar ik mee bezig wil zijn.” En het lijkt ook voor Charlotte alvast een privilége.
Empowerment: I’ll back you up
Charlotte deelt een recente realisatie over empowerment binnen haar team. “Je gaat je team de rollen geven om vrijheid te nemen en beslissingen te nemen.” Ze illustreert hoe ze medewerkers aanmoedigt om zelf verantwoordelijkheid te nemen door ze te vertrouwen in hun expertise. Ze benoemd dat dan ook zo: “Ik vertrouw volledig in jouw expertise. Als ik de beslissing zou nemen, zou ik jouw advies vragen. Dus waarom neem jij ze niet gewoon zelf?”
Voor sommigen is die vrijheid wennen. “Dan voelen ze de terughoudendheid van: ja, maar wat als ik hier een foute beslissing neem?” Charlottes antwoord is helder en ontwapenend: “I don’t care. Als het een fout is, dan is het die van mij. Ik heb jou die volmacht gegeven.” Ze benadrukt dat fouten maken onderdeel is van het proces en dat zij als leider achter haar team blijft staan.
Wat me raakt, is hoe Charlotte het vertrouwen in haar medewerkers naar voren schuift als een essentieel aspect van magnetisch leiderschap. Het is geen vrijblijvend vertrouwen; het is gekoppeld aan verantwoordelijkheid en groei. Ze beschrijft hoe medewerkers soms verbaasd reageren op haar aanpak. “Dan kijken ze wel eens vreemd naar jou, haha, van: ‘Tjiens, dit had ik niet verwacht.’” Toch zet ze door. “Ik wil dat jij de accountability en de empowerment krijgt om het te doen. Dus voila, just go, I’ll back you up.”
Experimenteren en finetunen
Leiderschap is ook een kwestie van durven experimenteren. Charlotte vertelt hoe ze nieuwe inzichten uit gesprekken meteen probeert toe te passen. Zo dus ook de empowerende basishouding. “Ik heb dit gehoord, nu ga ik dat eens proberen toepassen in mijn eigen leiderschapsstijl.” Ze benoemt hoe ze gaandeweg finetunet, afhankelijk van de reacties van haar teamleden. “Dan merk je: die persoon heeft niet zo gereageerd als ik eigenlijk had gehoopt. Of niet het enthousiasme getoond dat ik had verwacht. Maar zo ga je dan gaandeweg een beetje aanpassen.”
Haar aanpak is pragmatisch en leergierig. Ze laat zien hoe leiderschap een continu proces is van observeren, leren en aanpassen. “Eigenlijk ja, ik heb de empowerende manier van werken effectief gewoon toegepast van de ene dag op de andere dag.” Het getuigt van moed en flexibiliteit om te leren van ervaring en tegelijkertijd trouw te blijven aan je eigen stijl en overtuigingen. Wat ik leuk vind, terwijl ik deze blog schrijf, is dat ik ooit een thesis schreef over een ‘empowerende basishouding’. Zowel Charlotte als ik zijn er duidelijk volledig van doordrongen.
Verantwoordelijkheid
Om ons gesprek te vervolgen komen we bij het thema ‘verantwoordelijkheid’. Voor ons is het niet alleen iets is dat je geeft, maar ook waar mensen soms ruimte op nodig hebben om het te willen of te leren nemen. Charlotte illustreert dit helder: “Je geeft die mogelijkheid en je denkt: die persoon gaat dat wel willen doen, ik acht die ook echt capabel om het te doen. Maar dat betekent nog niet dat persoon het ook zal willen.”
Haar aanpak? Ze creëert ruimte door te vragen en niet te forceren. Ze verdiept echt. “Hoe comfortabel voel je je hierbij? Welke voorbereiding heb je graag dat we samen doen? En hoeveel begeleiding heb je daarbij nodig?” Het zijn vragen die ruimte bieden en tegelijkertijd steun en vertrouwen tonen. Het gaat om samenwerken en mensen laten groeien binnen de mate waarin ze dat aankunnen. Charlotte benadrukt dat de balans belangrijk is. “Het is een vraag. Het is niet: ‘Jij gaat dit doen.’”
Dit raakt aan een cruciaal punt in leiderschap: verantwoordelijkheid vraagt tijd en vertrouwen. Mensen hebben ruimte nodig om te ontdekken hoe zij zich kunnen ontwikkelen. Charlotte vult dit vertrouwen aan met begeleiding en een veilige omgeving. “Ik hoef niet voor de schermen te staan, ik ben er achter de schermen voor hen. Maar als er fouten gemaakt worden, dan ligt dat dus, zoals zonet al zei, bij mij.” Daar kiest ze heel bewust voor. En die houding straalt niet alleen kracht uit, maar geeft ook haar team het vertrouwen dat ze fouten mogen maken.
Gelijkwaardigheid
We verdiepen ons in de dynamiek tussen leiders en hun teams. Vertrouwen en moed gaan hand in hand. Ik merk op hoe vaak gedacht wordt dat zelfvertrouwen nodig is om moedig te zijn, maar dat het vaak juist andersom werkt. “Door iets te doen wat spannend is, bouw je vertrouwen op.” Charlotte knikt instemmend. Het raakt aan de kern van hoe ze werkt: door haar team te laten voelen dat ze waardevol zijn, ongeacht titel of positie.
Ze vertelt hoe ze probeert de hiërarchie die soms in rollen of titels zit te neutraliseren. “Vaak geloven mensen heel sterk in wat ze te vertellen hebben, maar is het door de positie of de titel die ze niet hebben dat mensen niet luisteren. Dat kan ik dan als hun manager neutraliseren.” Het is een bewuste keuze om hen te ondersteunen zonder zelf op de voorgrond te treden. “Zij hebben het gedaan. Opnieuw, als er iets fout loopt, ligt dat bij mij.”
We reflecteren op hoe belangrijk gelijkwaardigheid is in leiderschap. “Als dat stukje wordt aangewakkerd en mensen kunnen echt voelen dat ze dezelfde waarde hebben, dan kom je in hele mooie situaties terecht,” zeg ik. Het is precies dat principe dat Charlotte in de praktijk brengt. Niet alleen door verantwoordelijkheid te geven, maar door vertrouwen te bieden en haar team te laten groeien binnen een veilige, gelijkwaardige omgeving.
In mijn boek, neem ik je me in het principe van de teams met supergeleiders. Maar vertel ik ook wat het verschil is tussen leiden en geleiden. Met wat Charlotte vertelt, haakt ze heel sterk in op hoe ik naar ‘geleiden’ kijk. Namelijk: dat je direct betrokken bent bij de beslissingen en het nodige doet om ervoor te zorgen dat alles soepel verloopt, zonder alles zelf te doen. Een leider die geleidt, is zeer aanwezig en speelt kort op de bal. Maar geeft tegelijk alle ruimte en vertrouwen zodat zijn teamleden zich empowert voelen om zelf zaken vast te pakken, uit te werken en te realiseren.
Voor Charlotte gaat leiderschap dus zeker niet om controle. Wel om mensen leren verantwoordelijkheid nemen wanneer ze ervaren dat ze fouten mogen maken, dat hun inbreng waardevol is, en dat hun leider naast hen staat, niet boven hen. Het proces verloopt misschien niet altijd zonder vallen en opstaan, maar het brengt wel de mooiste resultaten.
Tradities doorbreken
Soms zit je zo in een gesprek dat je de draad even kwijtraakt. Dat overkomt mij tijdens mijn gesprek met Charlotte. “Nu, je kunt soms hebben dat je zo helemaal in een antwoord zit of in een thema, en dan ben je het even kwijt hé Charlotte, dat heb ik dus nu voor,” zeg ik lachend. Charlotte lacht mee, maar maakt meteen een boeiende draai: “Haha, maar ik kan wel een link maken.”
Wat volgt, is een eerder onverwachte maar bijzondere verbinding die ze legt. “Misschien ga ik jou nu helemaal in de war brengen door een link te maken die je niet had voorzien,” begint ze. Ze verwijst naar een vraag die ik haar voor dit gesprek stelde: wat zou je willen veranderen in de sector waarin je werkt? Terwijl die vraag op dat moment eerder onbeantwoord bleef, komt haar antwoord nu haast vanzelf. Door ons gesprek over gelijkwaardigheid is het voor haar helder geworden.
Charlotte werkt in de bancaire sector, waar formele hiërarchie en status vaak diepgeworteld zijn. Ze schetst een herkenbaar beeld: “Wij zijn heel vaak met notarissen of andere elementaire beroepen in gesprek, zoals dat vroeger vaak genoemd werd. Dat is nog een heel klassieke, traditionele cultuur van: ‘Ah, maar ik ben wel…’”
Wat Charlotte betreurt, is dat titels en formeel taalgebruik vaak als muren fungeren, barrières die echte connectie en gelijkwaardigheid in de weg staan. “Waarom moet ik jou met ‘allerbeste meneer professor weet ik veel wie’ aanspreken? Jij bent ook maar gewoon een persoon zoals ik.” Charlotte benadrukt dat het niet om disrespect gaat, maar om het doorbreken van onnodige formaliteiten die communicatie verstarren. “Ik ben van mening dat misschien zelfs die mensen het fijn vinden om eindelijk eens een mail te krijgen die zegt: ‘Beste meneer X’, in plaats van een ellenlange opsomming van titels.”
Met haar visie raakt aan een bredere thematiek die ook mij heel erg bezig houdt: hoe formele structuren vaak een ongezonde dynamiek van superioriteit creëren. We bespreken samen hoe deze “Calimero-houding” – Ik ben klein en jij bent groot – vaak niet alleen beperkend is voor individuen, maar ook voor samenwerking. Charlotte vertelt hoe ze dit in haar leiderschapsrol actief probeert te doorbreken, door zich bewust op gelijk niveau te zetten met haar team en de mensen om zich heen
De mens achter de leider
Wat me intrigeert, is hoe Charlotte ook hier weer niet alleen praat over gelijkwaardigheid, maar het ook actief in haar leiderschap belichaamt. “Ik wil helemaal niet die onbereikbare persoon zijn ten opzichte van de mensen die in mijn departement werken,” zegt ze. Dit principe vertaalt ze naar de werkvloer. Ze investeert tijd om fysiek aanwezig te zijn bij haar teams, die verspreid zijn over verschillende plekken in het land. “Ik probeer bewust naar verschillende locaties te gaan, bij de teams te zitten, tussen de mensen.”
En daarbij gaat haar niet alleen om formele gelijkheid, maar vooral om echte connectie, zonder de drempel die afstand, status en rollen vaak creëren. “Als we elkaar op café zouden zien, zouden we perfect babbelen, ongeacht titels, ongeacht rangen.” Maar ze erkent ook de uitdagingen die dit met zich meebrengt. “Het vraagt tijd, en dat is vaak tijd die niet gegund is door alle verplichtingen. Toch probeer ik er bewust mee bezig te zijn.”
Ze vertelt hoe ze dit zelfs in kleine momenten probeert te integreren. “Als ik op het kantoor kom, ga ik niet alleen praten over dossiers of de business, maar ook vragen: ‘Hoe was jouw weekend?’” Maar het blijft niet bij vragen stellen. Charlotte is zich ervan bewust dat oprechte interesse doorslaggevend is. “Mensen voelen het verschil tussen oppervlakkige interesse en echt luisteren. Het gaat om jezelf menselijk maken.” Jezelf toelaten om ‘gewoon’ mens te zijn.
Gelijkwaardigheid als startpunt voor verandering
Ons gesprek raakt ook aan hoe deze benadering een breder effect kan hebben. We reflecteren samen op hoe een menselijke insteek binnen leiderschap het begin kan zijn van systeemverandering. “Als je naar die systeemverandering wilt gaan, dan start dat bij iemand die ervoor kiest om er op een andere manier in te staan,” zeg ik. Charlotte knikt instemmend en benadrukt hoe belangrijk het is om die keuze bewust te maken.
Ze wijst erop dat die verandering begint bij leiders die bereid zijn om hiërarchie minder zwaar te maken. “Je moet niet alleen zeggen dat je bereikbaar bent, maar het ook echt laten zien.” We bespreken hoe kleine stappen, zoals fysieke aanwezigheid of oprechte interesse, het verschil kunnen maken.
Charlotte gelooft dat deze benadering niet alleen haar team sterker maakt, maar ook bijdraagt aan een grotere cultuurverandering. “Het gaat om het gevoel geven dat iedereen dezelfde waarde heeft. Dat creëert de mooiste situaties.” Die waardevolle balans tussen menselijkheid en leiderschap vormt de rode draad in ons gesprek en laat zien hoe krachtig oprechte verbinding kan zijn.
Wanneer één stem je uitdaagt
Charlotte deelt openhartig een moment uit haar carrière dat haar diep raakte. “Enkele jaren geleden heb ik zo’n moment meegemaakt. Iedereen was lovend over wat ik deed, maar er was één persoon die daar volledig anders over dacht.” Terwijl anderen haar aanmoedigden en vertrouwen in haar toonden, ondermijnde deze ene persoon haar zelfvertrouwen en werkplezier. “Het was geen pestgedrag, maar het voelde alsof ik continu werd onderuitgehaald, zonder dat ik begreep waarom. Professioneel deed ik alles juist, maar ik kreeg nooit mijn slag thuis.”
Die ervaring bracht haar op een kantelpunt. “Ik stond echt op het punt om te denken: ‘Dit hou ik niet vol. En is het dit dan nog wel bij dit bedrijf?’” Ze beschrijft hoe dit soort situaties, waarin professioneel succes in conflict komt met persoonlijke dynamiek, je fundamenteel aan het twijfelen kan brengen. “Het is moeilijk te benoemen. Je vraagt je af: ‘Is dit iets persoonlijks? Wat zit daar eigenlijk onder?’” Het antwoord vond ze niet alleen, maar door de steun van collega’s die haar hielpen wat ze ervaarde ook bespreekbaar te maken. “Ik heb gevraagd: ‘Ligt dit nu aan mij? Ligt dit aan die persoon? Is dit iets dat jullie ook ervaren?’”
Samen met de mensen in haar omgeving vond ze een oplossing. “We hebben de topics waar ik mee werkte herschikt, zodat ik het contact met die persoon kon minimaliseren. Het was niet vermijden, maar de situatie werkbaar maken.” Charlotte benadrukt hoe cruciaal het was om hulp te accepteren en te geloven in de stemmen van mensen die wél vertrouwen in haar hadden. “Dat is uiteindelijk het democratisch principe: als zoveel mensen in jou geloven en die ene persoon niet, dan moet je geloven dat je het goed doet.” Die steun gaf haar de kracht om verder te gaan. “De mensen hebben mij daar echt bij moeten helpen, want alleen had ik het niet gekund.” µ
Gevoelens au sérieux nemen
Ik vraag Charlotte hoe ze als leider met vergelijkbare situaties omgaat. Ze vertelt hoe haar eigen ervaring haar heeft gevormd. “Helaas heb ik het al moeten doen. Mensen komen naar je toe en zeggen: ‘Ik zit met een probleem met mijn manager en ik voel me daar niet goed bij.’” Ze benadrukt hoe belangrijk het is om die gevoelens serieus te nemen en zorgvuldig te onderzoeken wat er speelt. “Je moet vragen stellen: zijn er dingen die spelen die we niet weten? Wat zijn de objectieve aspecten van deze situatie?”
Charlotte erkent dat zulke gesprekken complex zijn, vooral omdat je als leider snel subjectief kunt worden. “Vanaf het moment dat je zulke gesprekken begint te voeren, hoor je veel. En je weet niet altijd hoe je dat moet plaatsen. Dan is het belangrijk om neutrale partijen zoals HR in te schakelen.” Ze beschrijft hoe je als leider niet alleen luistert, maar ook actie onderneemt. “Je kunt relaties veranderen, posities herschikken. Het gaat erom het systeem opnieuw in balans te brengen.”
“Je probeert objectief te blijven, maar uiteindelijk ben je ook maar een mens die het vanop afstand probeert te bekijken.” Zegt Charlotte, waarmee ze benadrukt dat het niet altijd eenvoudig is, maar dat leiderschap juist in deze momenten het verschil maakt. “Het gaat erom een veilige omgeving te creëren waarin mensen zich gehoord voelen en problemen bespreekbaar zijn.”
Aantrekken en Loslaten
Ons gesprek over magnetisch leiderschap brengt een rijkdom aan inzichten naar boven. De vraag welke invulling zij zou geven aan ‘Magnetisch Leiderschap’ is er één waar Charlotte naar uit keek. Dus ze glimlacht terwijl ze begint: “Ik had nog nooit echt over het concept nagedacht, maar het zette me aan het filosoferen.” Haar interpretatie is doordacht en gelaagd. “Voor mij draait het om aantrekken en afstoten. Aantrekken betekent mij laten omringen door mensen die mij en ons sterker maken. Mensen met goede bedoelingen, die het grotere geheel beter maken.”
Maar magnetisch leiderschap beperkt zich niet tot het selecteren van de juiste mensen. En Charlotte ziet afstoten als een veel breder concept. “Soms moet je net een stapje achteruit doen en zeggen: ‘You can do this alone en ik zal er wel zijn, maar gewoon niet zo dicht bij jou als dat je gewend bent.’” Ze beschrijft hoe ze teamleden de ruimte geeft om te groeien door hen op een elegante en intentionele manier los te laten. Zoals ze ook al eerder in dit podcast gesprek aanhaalde. “Ik geloof dat ze zo sneller en mooier groeien dan ze zelf zouden verwachten.”
Afstoten krijgt ook een rationele invulling. “Je kunt niet alles doen, punt gedaan. Soms moet je beslissen: dit verdient mijn aandacht niet.” Dit sluit naadloos aan bij het idee van loslaten in mijn boek. “Loslaten kan gaan over ruimte geven, stoppen met iets of iemand, of simpelweg bewuste keuzes maken in waar je ‘ja’ op zegt.” Charlotte’s visie benadrukt dat deze focus essentieel is in leiderschap, omdat het ruimte creëert voor wat echt belangrijk is.
Intuïtie als leidraad
We schakelen over naar intuïtie, en Charlotte’s enthousiasme is meteen voelbaar. “’Gebruik je intuïtie’, is een van mijn persoonlijke levensmotto’s. Doe waar je zelf zin in hebt, en niet om anderen tevreden te stellen.” Ze legt uit hoe ze intuïtie en ratio in balans houdt, zowel professioneel als persoonlijk. “Je buikgevoel zegt soms: ‘Dit klopt niet,’ terwijl je hoofd denkt dat het rationeel juist is. Dan moet je die intuïtie serieus nemen.”
Ik deel een uitspraak van Barack Obama die intuïtie in leiderschap perfect samenvat: “Als je in een leiderschapspositie staat, kun je ervan uitgaan dat beide kanten van een keuze al rationeel onderzocht zijn. Wat je dan nog over hebt, is je intuïtie.” Charlotte knikt instemmend. “Dat is zo waar. Intuïtie wordt gelukkig steeds meer erkend, maar het wordt nog vaak onderschat.”
Dit thema dat ik ook heel uitgebreid bespreek in mijn boek, brengt ons bij een speelse gedachte: wat als we Barack Obama konden ontmoeten? Charlotte vind het fantastisch hoe hij het vermogen heeft om ideeën over te brengen zonder polariserend te zijn. “De manier waarop hij dingen kan poneren en mensen aanzet tot nadenken zonder dat het confronterend wordt, dat is echt een skill.” Hoe geweldig zou het zijn, om ‘gewoon’ eens met hem te mogen gaan wandelen. En door te praten, van mens tot mens. Zoals in dat liedje waarin Pink zingt: “Dear Mister President, come take a walk with me…”. “Ik zal hem eens een mailtje sturen om hem uit te nodigen voor een wandeling met ons.” Zeg ik al grappend, Charlotte glimlacht: “Heel graag, ik ben erbij!”
En zo eindigen we ons fantastische gesprek.
